10 πρόσωπα και προσωπεία του σύγχρονου μέσου Έλληνα
Η ζωή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την πάρει κανείς στα αστεία, αλλά και πολύ αστεία για να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Η πρόταση αυτή, που κρύβει μέσα της μια περίεργη «ικανή και αναγκαία» συνθήκη και καταλήγει σε μια πολύ 
λεπτή ισορροπία, ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου, όσο διάβαζα το βιβλίο «Η ζωή αστειεύεται» του Νίκου Μουλίνου. Ίσως επειδή, αυτή η «πολύ λεπτή ισορροπία» ανάμεσα στο αστείο και στο δραματικό, ανάμεσα στο κωμικό και στο συγκινητικό, ανάμεσα χαριτωμένο και στο εξοργιστικό διατηρείται από την αρχή μέχρι το τέλος στα δέκα διηγήματα του βιβλίου. Χωρίς ούτε για μια στιγμή να ξεγλιστρήσει προς τη μια ή στην άλλη πλευρά και να ενοχλήσει ή να κουράσει.
Της Ελπίδας Πασαμιχάλη
Η κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ιδιωτική αλλά και φαντασιακή ζωή του σύγχρονου μέσου Έλληνα ξεδιπλώνεται και σχολιάζεται στις δέκα ιστορίες του βιβλίου με τρόπο τόσο περιεκτικό, ανάγλυφο και αριστοτεχνικό, που θα ζήλευαν ακόμη και φτασμένοι λογοτέχνες. Στο λογοτεχνικό του ντεμπούτο, ο Νίκος Μουλίνος, κάνει την έκπληξη, με μια σειρά κειμένων που αναφέρονται στο σήμερα, αλλά λογοτεχνικά παραπέμπουν σε άλλες εποχές.
Πρόσωπα που ζουν ανάμεσά μας
Πρωταγωνιστής και στις δέκα ιστορίες είναι ο μέσος Έλληνας. Που κάνει κατά κανόνα μια συνηθισμένη δουλειά, που έχει οικογένεια, που έχει υποχρεώσεις, που έχει καθημερινές αγωνίες αλλά και κάποιες φιλοδοξίες, που θα ήθελε να είναι διαφορετικός αλλά είναι και γεμάτος ανασφάλειες, που θέλει να εντυπωσιάζει τους άλλους, αλλά δεν του βγαίνει πάντα σε καλό. Συνήθως είναι έντιμος, κάποιες λίγες φορές γίνεται και μικρoαπατεώνας. Άλλοτε είναι πρόσωπο, άλλοτε είναι προσωπείο!…
Είναι ο Πολυχρόνης, ο λογιστής, που όταν χάνει τη δουλειά του στην εταιρεία, φίλοι κι εχθροί προσπαθούν να τον «ψήσουν» να γίνει δήμαρχος με το …ζόρι, για να τα κονομήσει. Είναι ο Μηνάς ο μεταφορέας που η Τύχη επισκέπτεται την οικογένειά του για να του χαρίζει ένα αυτοκίνητο, το οποίο εξελίσσεται σε πέτρα του σκανδάλου και αιτία πολλών οικογενειακών καυγάδων. Είναι η Λουκία η υπεύθυνη του κυλικείου που απολαμβάνει την υπέρτατη καταξίωση να παρακαθίσει σε γεύμα με τον Πρόεδρο κόμματος και τη χειρότερη απαξίωση, αφού δεν προλαβαίνει να αρθρώσει έστω και μια λέξη. Είναι ο Γρηγόρης ο παραμυθάς, παντογνώστης που θέλει να εντυπωσιάζει με τις ανύπαρκτες γνώσεις του επί παντός επιστητού, μέχρι τη στιγμή της αλήθειας και της γελοιοποίησης. Είναι επίσης ο Σωτήρης, περιφερόμενος Δον Ζουάν και μικροαπατεώνας, που πιάνεται στα πράσα, όταν σκαρώνει μια απάτη …τηλεοπτικών διαστάσεων!
….λίγο πονηρός,
λίγο βολεμένος,
λίγο δικτυωμένος
και αρκετά καλοπερασάκιας
Στο φόντο όλων των ιστοριών του Νίκου Μουλίνου, προβάλλει η ανάγλυφη τοιχογραφία της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας. Η οικογένεια, οι σχέσεις, οι φιλίες, οι συνήθειες, οι επαφές. Οι τηλεοπτικές εκπομπές, οι αλλοδαπές οικιακές βοηθοί, οι προσφορές των εφημερίδων, τα πανάκριβα τζιπ, τα σπίτια με βεράντες, τα εξοχικά. τα κόμματα, οι πελατειακές σχέσεις. Ο νεοέλληνας,, λίγο πονηρός, λίγο φαντασμένος, λίγο βολεμένος, λίγο δικτυωμένος, λίγο απατεώνας, λίγο μορφωμένος, αρκετά καλοπερασάκιας. Τα καλά και τα συμφέροντα…
Ο αφηγητής ιχνογραφεί το σκίτσο του μέσου Έλληνα χωρίς να μεταμορφώνεται σε συνήγορο αλλά ούτε και σε δημόσιο κατήγορο. Τόσο, όσο… Ο λόγος άμεσος και ανάλαφρος, αλλά όχι ελαφρύς, ευχάριστος αλλά όχι ρηχός, καθημερινός αλλά όχι αγοραίος, χιουμοριστικός αλλά όχι κωμικός. Τα καμώματα των προσώπων προκαλούν το χαμόγελο, αλλά όχι το τρανταχτό γέλιο. ‘Άλλες φορές πάλι το χαμόγελο γίνεται προβληματισμός, ποτέ όμως δεν φτάνει στο μελό ή στην οργή. Η κριτική ασκείται με διακριτικότητα και ποτέ δεν καταλήγει στην εξόντωση ή στη γελοιοποίηση., αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο της συνενοχής….
Από όλες αυτές τις απόψεις, θα έλεγα ότι τα αφηγήματα του Νίκου Μουλίνου έχουν πάρα πολλά στοιχεία, με ένα λογοτεχνικό είδος που έχει πάψει πια να υπάρχει. Το περίφημο χρονογράφημα, στην παλαιότερη μορφή του, και πριν αυτό στραφεί στην ακατάσχετη πολιτικολογία που κατέληξε να του αλλάξει το χαρακτήρα και να το ακυρώσει. Το χρονογράφημα που υπήρξε ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας παλαιότερα, νοστάλγησαν και φιλοδόξησαν να «αναστήσουν» αρκετοί άξιοι λογοτέχνες τα τελευταία χρόνια. Δεν σας κρύβω ότι στις δέκα ιστορίες του βιβλίου «Η ζωή αστειεύεται» συνάντησα την πιο ταλαντούχα και επιτυχή … ανάνηψη!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Ταβέρνες δύο! [……] Και τόσο οι ντόπιοι, όσο και ο παραθεριστές συνωστίζονται εκεί τα βράδια και κουβεντιάζουν, κρίνουν, κρίνονται, κουτσομπολεύουν, χαιρετούν, καπνίζουν, παραγγέλνουν και πίνουν και τρώνε: πιάτα, πιάτα, ποτήρια, μπουκάλια, και φαγητά που περισσεύουν, αδιάψευστοι μάρτυρες της σπατάλης, της φιγούρας, της επίδειξης, και της ματαιοδοξίας.
-Δεν τα φάγατε τα φαγητά σας! παρατηρεί το γκαρσόνι που «μαζεύει» τα …υπόλοιπα.
-Πόσο να φας φίλε μου! Αναρωτιέται ο κύριος που διαθέτει περιορισμένη τριχοφυΐα κι απεριόριστη κοιλιά, φορά σαγιονάρες, ωρολόγιο πολυτελές, καδένα στο άλλο χέρι, γυαλιά ηλίου στο άτριχο κεφάλι του και συνοδεύει κυρία ευτραφή, καπνίζουσα αρωματικά, ξενικής προέλευσης, τσιγάρα, «φέρουσα» επώνυμο κοντοβράκι και μπλούζα ανεπαρκούς έκτασης, πεθερά παχιά, χήρα και χαμηλοβλεπούσα και πιτσιρίκια που «τρώνε» μόνο παγωτά.
-Άμα δεν ξέρεις πόσο να φας, να μην πας να φας! Και να πας όταν μάθεις! υπογραμμίζει ο γκρινιάρης και μάλιστα, με τις ευλογίες του παπά. (σελ. 43- 44)
ΒΙΟ
Ο Ν. Κ. Μουλίνος γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε οικονομικά. Εργάστηκε στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως, καθώς και ως οικονομικός Σύμβουλος ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ασχολείται χρόνια με τη δημοσίευση άρθρων, διηγημάτων και χρονογραφημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά.
INFO
Νίκος Κ. Μουλίνος
«Η ΖΩΗ ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 2011
ΣΕΛ. 232, ΤΙΜΗ € 14.00
