Το ένοπτρο έναντι του κάτοπτρου
Τώρα, που έχουν κατακαθίσει τα έργα των μεγάλων ποιητών, παγκοσμίως, η γραφή ενός μεμονωμένου «δυνατού» στίχου (ή στίχων) είναι κάτι πιο εφικτό από πριν. Η γραφή ενός στίχου/συνθήματος είναι πλέον αναμενόμενη από πολλούς και ευπρόσδεκτη από ακόμη περισσότερους.
Το ζήτημα των ζητημάτων είναι πια ο στίχος ή οι στίχοι που θα βάλουν τον γραφιά «στο παιχνίδι». Ώστε τα συνθήματα να συναντηθούν και να σχηματιστεί η νέα συνθηματολογία που κατά συνέπεια θα καταρρεύσει λόγω απουσίας της ποίησης, όπως και προηγούμενα, στο κοντινό παρελθόν, έχει ξανασυμβεί.
Επειδή, ως γνωστόν, η ποίηση είναι αέναος μαραθώνιος και όχι κούρσα εκατό μέτρων, η ποιητική δημιουργία εκφράζεται, στο ολικό της σχήμα, ως σύνθεση. Η σύνθεση είναι ο ορισμός του ποιητικού λόγου σε αντίθεση με τον βερμπαλισμό μιας ανάγκης να ξεστομίσει κανείς ένα ιδιωτικό «υπάρχω», ως συνήθως με τον ομφάλιο λώρο τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό.
Κυρίως διαφωνούμε ή συμφωνούμε, μα αυτό δεν έχει και τόση σημασία, ειδικά εφόσον κάποιοι εξ ημών ανέκαθεν δεν αναγνώριζαν τα επιτελεία και τις επιτροπές και έχουν εσκεμμένα απομακρυνθεί από τις σφαίρες των επιρροών και τους λογοτεχνικούς κύκλους. Κάποιοι μάλιστα έχουν από χρόνια δημοσίως τοποθετηθεί και υπογράψει αυτήν τους την στάση*, συνεπώς δεν τους αφορά προσωπικά η εξέδρα. Κυρίως γιατί κάθε διάκριση είναι ένας γελοιώδης πλεονασμός για ένα ποιητή.
Είναι πλέον κουραστικό να γίνονται απανωτές αρνητικές αναφορές και παράπονα για τις κρίσεις, τις διακρίσεις και τις βραβεύσεις. Τα βραβεία, ορθώς, δίνονται σε αυτούς που πρέπει. Εφόσον το κριτικό σώμα και η σύνοδος των επαϊόντων δεν έχουν ακόμη λόγους να αναζητήσουν την μεταμόρφωση αυτού του σχετικού κόσμου.
Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ετούτο: οι αδικίες που διαπράττονται εις βάρος των καλύτερων αφού οι υποδεέστεροι δέχονται, ως συνήθως, τις μεγαλύτερες διακρίσεις είναι ένα ζήτημα που θα λυθεί μόνον εφόσον προβάλλουν την αντίρρησή τους οι θιγόμενοι και οι αδικοχαμένοι. Που καθώς οι ίδιοι το προβάλουν, υφίστανται πράγματι. Ας αναλάβουν, αν θελήσουν, δράση. Λίγο ενδιαφέρει.
Εκείνο το οποίο είμαι υποχρεωμένος, ως υπογράφων, και ως ποιητής, να επισημάνω είναι πως ανήκω σε εκείνους που θεωρούν την ποιητική δημιουργία, κάτι άλλο και εντελώς διαφορετικό από την κατάθεση εντυπώσεων και επαγωγικών αντιδράσεων πάνω σε μια σελίδα χαρτί.
Γιάννης Λειβαδάς
http://livadaspoetry.blogspot.com/2012/01/blog-post_23.html
23 Ιανουαρίου 2012
- [όπως και ο υποφαινόμενος]
ΒΙΟ
Ο Γιάννης Λειβαδάς γεννήθηκε το 1969 στην Καλαμάτα.. Εκτός από εκδότης, βιβλιοπώλης, αρθρογράφος και μεταφραστής έχει εργαστεί σε δεκάδες άλλους διαφορετικούς τομείς. Είναι μελετητής της νεότερης αμερικανικής ποίησης και της ποίησης της Άπω Ανατολής. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί επίσης στον ελληνικό, στον αμερικανικό, στον γαλλικό, στον κροατικό, στον ινδικό και στον ιρλανδικό τύπο.
Σχετικά Θέματα (Links)
