Άνθη από τον κήπο της χαμένης παιδικότητας|
Ο ανθισμένος κόσμος της παιδικής ηλικίας σε αντιδιαστολή με το αποξηραμένο τοπίο της ενηλικίωσης, αποτελούν τον καμβά επάνω στον οποίο η Δάφνη Μαρία Γκυ υφαίνει την νέα ποιητική της συλλογή με τίτλο Ο Κήπος και η Άσφαλτος, εκδόσεις Γαβριηλίδη. Πως γίνεται και ο γεμάτος θαύματα και δροσερά κλωνάρια τόπος της παιδικής ψυχής να μετατρέπεται στον ισοπεδωμένο, άνυδρο και γκρίζο τόπο των ενηλίκων; Που πηγαίνει το παιδί που κάποτε όλοι κρύβαμε μέσα μας; Τι είναι αυτό που, από ζωντανά πλάσματα μας μεταμορφώνει σε σκιές στο πέρασμα του χρόνου; Ποιο είναι το τίμημα που έχουμε πληρώσει για να μεταμορφωθούμε σε …. άσφαλτους ενήλικες;
Της Ελπίδας Πασαμιχάλη
Φωτογραφίες: Χρήστος Προυκάκης
Με την τρίτη της ποιητική συλλογή που παρουσιάστηκε στις 8 Ιανουαρίου 2015 στο πατάρι του POEMS & CRIMES των εκδόσεων Γαβριηλίδη, η Δάφνη Μαρία Γκυ (ποιητικό ψευδώνυμο της δημοσιογράφου και μεταφράστριας Δάφνης Μαρίας Βουβάλη) δείχνει ότι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, εισχωρεί στο βάθος του ποιητικού της «κήπου» και δρέπει εύοσμους και διάφανους ανθούς.
«Όταν τα παιδικά μου χρόνια ανέβηκαν στ’ άστρα| κάθε βράδυ παρακαλούσα,| τον άσπρο καβαλάρη του φεγγαριού| να μου ψιθυρίζει το τραγούδι τους| κι εκείνος μ’ έπαιρνε με την απόκοσμη φωνή του| και με σεργιάνιζε νύχτα| στα μυστικά καθάρια μονοπάτια του| έτσι που χοροπηδούσα σαν το πούπουλο ανάμεσά τους| κρατώντας ρη λάμψη της ψυχής τους ευλαβικά| μέσα στις χούφτες μου| και το χειμώνα δεν έκανε κρύο| και το καλοκαίρι είχε δροσιά| καθώς κοιμόμουν στο ουράνιο στερέωμα» (Λίκνο, Ο Κήπος και η Άσφαλτος)
Μιλώντας για την εμπειρία της ανάγνωσης των ποιημάτων της συλλογής Ο Κήπος και η Άσφαλτος, η συγγραφέας και ζωγράφος Ρέα Γιαννοπούλου, αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο τη συγκίνησαν, καθώς όπως είπε «Αναγνώρισα μέσα τους τον λυγμό».
«Η Κήπος είναι η αγνή και αθώα ψυχή του παιδιού. Το παιδί χαίρεται με τη φύση. Προσέχει κάθε λεπτομέρεια. Τις σταγόνες της βροχής, το νιαούρισμα της γάτας. Ίσως βλέπει εικόνες που σταδιακά χάνουμε ως ενήλικες».
«Ο Κήπος| ήταν γεμάτος πυγολαμπίδες| σαν τα μάτια της γάτας| που αστράφτουν μες στο σκοτάδι| λευκά περιστέρια ξεχείλιζαν στον ουρανό του|
Ο Κήπος| ήταν αγκαλιασμένος με τρυφερούς| ολόισιους πράσινους βλαστούς| και μωρουδένια ανθάκια| μονάκριβα μικρά πέταλα σαν μαργαριτάρια| ακαταμάχητα ερωτεύονταν το φως
Όταν στρώθηκε η Άσφαλτος| η στάχτη ποδοπάτησε τα δροσισμένα τριαντάφυλλα τους| και μια ολόκληρη λεωφόρος| πλημμύρισε σιδερικά και άρματα μάχης| εν μια νυκτί» (Ο Κήπος IV, Η πόλη, Η Άσφαλτος)
Καθώς τα χρόνια περνούν και συσσωρεύονται στην ενήλικη ζωή μας, όλο και περισσότερο εξαφανίζεται το παιδί που κάποτε υπήρξαμε και κρύβεται μέσα μας τόσο βαθιά που δυσκολευόμαστε να το βρούμε. Από τον πολύχρωμο και φωτεινό κόσμο του παιδιού περνάμε στον μονόχρωμο και γκρίζο κόσμο των μεγάλων. Τα χρώματα λιγοστεύουν και μαζί τους τα όνειρα, η φαντασία, οι ελπίδες, ο αυθορμητισμός, ο ενθουσιασμός, η έκπληξη μπροστά στο καινούργιο. Μαζί τους χάνεται και το υπ’ αριθμόν ένα χαρακτηριστικό των παιδιών, η διάθεση για παιχνίδι.
«Κι εγώ με χορεύω μέσα στα μπράτσα μου| νανουρίζοντας με με ήχους| με λευκά λευκά ωμέγα| μάνα, κουρελιασμένο μανίκι απ’ τον άνεμο| μάνα, με τα μάτια αέναα περιφερόμενα μέσα στο φόβο| με σφίγγω| προστασία| για να μη χαθώ| για νη μην κλαίω|
Κι άνοιξε ο ουρανός τις πύλες του| για να δικαιώσει τους σταυρούς απ’ τα σημάδια| Άνοιξε| για να κοιμηθούν οι ψυχές επιτέλους γαλήνια» (Τα Σημάδια, Η πόλη, Η Άσφαλτος)
Έχοντας λησμονήσει το παιδί που κάποτε υπήρξαν, οι ενήλικες καταπιέζουν τα παιδιά στο όνομα της εκπαίδευσης και της σωστής ανατροφής. Μεταφέρουμε στα παιδιά τον δικό μας πανικό και τη συμφιλίωση με τη μετριότητα. Στο όνομα της προστασίας, τα μαθαίνουμε να λένε ψέματα και να μη εκφράζουν τα συναισθήματα τους. Αντί να διδαχθούμε από εκείνα, θέλουμε να τα κάνουμε σαν κι εμάς και να τα μεταμορφώσουμε σε γκρίζα ανθρωπάκια.
«Πάψε να νοσταλγείς τη ψυχή μου| Πάει τόσος καιρός από τότε που σώριασαν τα όνειρα της| στενάξανε τα δάση της ανάπνοιας σαν παιδιά| σε μια βασανιστική καταιγίδα| άνοιξε η Άλως τους| ένα σπλαχνικό μονάχο σούρουπο| όπως κάπνιζαν οι διάτρητοι τοίχοι των σπιτιών| όπως καρβούνιαζαν τα τελευταία καταφύγια των κλαδιών τους| κι η ίριδα τα μάτωνε ένα ένα στη σειρά| μ’ όλα τα χρώματα της| ένα σπλαχνικό μονάχο| και τα δέντρα αναλήφθηκαν στον ουρανό» (Για μια πυρπολημένη πολιτεία, Η πόλη, Η Άσφαλτος)
Στη ποιητική συλλογή Ο Κήπος και η Άσφαλτος της Δάφνης Μαρία Γκυ, η ομορφιά και η αρμονία της φύσης, που παραπέμπει στην τρυφερή παιδική ηλικία, έρχεται σε αντίθεση και ισοπεδώνεται από τον «πολιτισμό» της ενηλικίωσης. Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε κατά την παρουσίαση του βιβλίου, η συγγραφέας Σοφία Γιαννάτου, ο Κήπος της ποιητικής συλλογής είναι «Ένας Κήπος της Εδέμ, ένας χαμένος Παράδεισος, από τον οποίο η ενήλικη ψυχή έχει εκπέσει. Η συλλογή εκφράζει μια νοσταλγία της ψυχής για τον απολεσθέντα Παράδεισο της παιδικής ηλικίας».
«Τα μικρά παιδιά| μόνη εξιλέωση| του μέλλοντος μας» είναι ο στίχος ο τελευταίος με τον οποίο η Δάφνη Μαρία Γκυ ολοκληρώνει την τρίτη της ποιητική συλλογή, ελευθερώνοντας την ηλιαχτίδα της ελπίδας για κάθε επόμενη γενιά….
INFO
Ο κήπος και η άσφαλτος
Δάφνη Μαρία Γκυ
Γαβριηλίδης 2014
Σελ. 120, Τιμή € 8μ52
Σχετικά Θέματα
Δάφνη Μαρία Γκυ, «Κόκκινο φυλαχτό» | “Έρωτας σημαίνει παραδίνομαι στην ορμή της παλίρροιας “
