Δημήτρης Ξυδερός, ΔιαΣταύρωση ΧωΡίς φαΝάΡια

0
2260

«Μαθαίνω σε όλα τα ρεύματα, συνεχή και εναλλασσόμενα!»

 «Χρησιμοποιώ πάντα τις λέξεις που ακούω

για το ποίημα. Διαβάζω τους ποιητές που συναντάω και κάθε ένας με τον τρόπο του με σημαδεύει. Μακάρι να τους γνώριζα όλους ανεξαιρέτως» λέει ο Δημήτρης Ξυδερός, αρχιτέκτονας και πρωτοεμφανιζόμενος ποιητής, απαντώντας στην ερώτηση ποιοι ποιητές και ποια  ποιητικά ρεύματα  τον έχουν επηρεάσει και συμπληρώνει μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Μαθαίνω σε όλα τα ρεύματα, συνεχή ή εναλλασσόμενα!»

Της Πωλίνας Γουρδέα

Συναντήσεις με νέους ποιητές

 Γνωρίσαμε τον  Δημήτρη Ξυδερό μέσα από την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο ΔιαΣταύρωση ΧωΡίς φαΝάΡια (εκδόσεις Ηριδανός, 2011), που περιέχει τριάντα τρία ποιήματα γραμμένα με σύνθετη και περίτεχνη γλώσσα που αιφνιδιάζει. Χαρακτηριστικό τους είναι ένα είδος εσωτερικής κίνησης που εντείνεται από ποίημα σε ποίημα, με αποτέλεσμα  να προκαλείται ένα επιφανειακό χάος. Οι λέξεις, δομικά υλικά του ποιήματος, διαλεγμένες προσεκτικά, χρησιμοποιούνται με τρόπο που στην πρώτη εντύπωση  φαίνεται αφύσικος και μη κανονικός, μέσα στη συνολική εικόνα της συλλογής. Κάθε ποίημα διέπεται από μία πρωτόγονη ελευθερία μέσα στην οποία οι λέξεις μοιάζουν να κινούνται με έναν άναρχο και ασυνείδητο τρόπο, καταλήγοντας ωστόσο σε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.

«Συμβαίνει… / Μ’ ένα διορθωμένο δρόμωνα / περιέπλευσα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη / της Βόρειας οικουμένης Ανοχής / τραβάω κουπί κεφαλοθραύστη, / σε παλίρροιες Υπνωτιστών / σύντροφοι σιφωνάριοι! / ΠΥΡ!!!»  (Ημερολόγιο .ΧVII, σελ. 39)

 Η ποιητική συλλογή Διασταύρωση χωρίς φανάρια παραπέμπει σε μια σφοδρή σύγκρουση μεταξύ μορφής και περιεχομένου με αποτέλεσμα την αποκάλυψη και τη σύνθεση θραυσμάτων που αποτελούν ένα σώμα από τη μία αρμονικό και από την άλλη τερατόμορφο, σίγουρα όμως πάσχον. Πρόκειται για ένα Πάθος, δηλαδή για μια ελευθερία που αυτοβούλως μετατρέπεται σε παθητική κατάσταση, ώστε να επιτύχει διαμέσου αυτής της θυσίας, ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα. Μια σύνθεση από στιγμές , μνήμες, λυγμούς καθοδηγούν το εγχείρημα της γραφής, με αναπόσπαστο κομμάτι εκείνο της ανάγνωσης, ως διαλεκτικό σύστοιχο της, ως ανάγκης ψυχικής έκφρασης. «Εγώ, αλήθεια σου λέω, / παραλίγο, να χάσω τις φλέβες μου στο Φωταγωγό / πραγματικά τώρα, / Με Συγχωρείς… Με Συγχωρείς…/ κι ας με ταρίχευσαν δίχως Διεύθυνση / δίχως μια κοινόχρηστη καλημέρα / δέκα η ώρα… /- Βούλωσέ το και μοίρασε την Αλληλογραφία». (Θυρωρός,  σελ. 29)

 Στην ερώτηση για την ποιητική λειτουργία της γλώσσας και τη σχέση της με την έμπνευση, απαντά υπαινισσόμενος μιαν άλλη λειτουργία, τη θρησκευτική και κάνει λόγο για μια σχέση ισχυρή,  μυστικιστική, σχεδόν ερωτική με την έμπνευση: «Αυτό που σκέφτομαι περισσότερο, είναι το πριν και το μετά την λειτουργία. Το μυστήριο καθαυτό της γλώσσας συμβαίνει εκτός Ενοριών, σε καθημερινή μάχη. Άλλωστε η γλώσσα πόλιν ανορθώνουσα και πόλιν καταστρέφουσα» διαπιστώνει και συνεχίζει: «Γράφω ακόμα κι όταν δεν – γράφω. Με ή χωρίς πρόθεση. Συνήθως με εμπνέει, εκείνο ακριβώς που με εμπνέει και όταν ερωτεύομαι. Η ιδέα, ότι μπορούμε να νικήσουμε έστω και για μια στιγμή οποιονδήποτε θάνατο».

 Η αναζήτηση νέων σχημάτων και η αντανάκλαση του νοήματος που κρύβεται πίσω από τις λέξεις του Δημήτρη Ξυδερού επισημαίνουν ότι η ελευθερία του γράφοντα είναι μία εσωτερική κατάσταση που καθρεφτίζεται στη μεταβολή των μορφών και στον συσχετισμό των λέξεων. Είναι σαφώς ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο Δημήτρης Ξυδερός κοινοποιεί την αναζήτηση της δικής του γλωσσικής περιπέτειας διαμέσου του ποιητικού του κόσμου. Αναφερόμενος στην σχέση ανάμεσα στην ποιητική του έκφραση και στις σπουδές του στην αρχιτεκτονική ομολογεί: «Η θητεία μου στην ποίηση έχει επηρεάσει το αρχιτεκτονικό μου αισθητήριο. Ήταν ίσως αναπόφευκτο. Σε σημείο που πια, δεν μπορώ να ξεχωρίσω την μία Τέχνη από την άλλη. Απλά συνθέτω με τα εκάστοτε υλικά. Ίσως σε όλες τις Τέχνες να ισχύει το ίδιο. Συνθέτες είμαστε».

 Η ποίηση του Δημήτρη Ξυδερού αντανακλά τη σύγχυση της σημερινής εποχής και την ανησυχία της γενιάς εκείνης που θέλει να ανακαλύψει φωτεινούς σηματοδότες για να βρει το δρόμο της. Εξερευνώντας  τον κόσμο, ο Δημήτρης Ξυδερός αφομοιώνει τη βαθύτητά του. Η γραφή του αντανακλά την ανάγκη της επινόησης διεξόδων από το τέλμα του εγκλεισμού, σε έναν κόσμο χωρίς σηματοδότες και δίχως φανάρια. «ξελογιάζω / τα Τσαλακωμένα όνειρα της Τσέπης σας, / επεκτείνοντας την Αλήτική μου Ευγένεια! / Καλή όρεξη Κύριε Δικτάτορα!»  (Μυστικός Δείπνος σελ. 16)

info@bookbar.gr

 

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Δημήτρης Ξυδερός γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Αγγλία, στο Manchester School Of Architecture.

Επιστρέφοντας, συνεχίζει τις σπουδές του, στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης & Σχεδιασμού Αντικειμένων της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών.

Έχει συμμετάσχει σε θεατρικές ομάδες, στην ερευνητική ομάδα Δρυός Τόποι και την Ομάδα Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Όρχησης.

Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά «Απόπλους», «Νέα Σκέψη» και στα διαδικτυακά περιοδικά «Ποιείν», «Το Παράθυρο».
Η «διαΣταύρωση ΧωΡίς φανάρια» από τις εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ (2011) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

 

 

INFO

 Διασταύρωση χωρίς φανάρια

Δημήτρης Ξυδερός

Ποίηση

Εκδόσεις Ηριδανός 2011

Σελ. 56, Τιμή € 10

 

Αυτόπτες Υπάλληλοι διέταξαν Περίοικο, μάλλον καλής Οικογενείας, να αποχαυνωθεί Χαρμόσυνα – για μια Σίτιση πιο βελτιωμένη – για μια Είδηση κάπως πιο Βελτιωμένη. Εν συνεχεία, τον στήσανε στην Διασταύρωση και του ζήτησαν να πορευτεί… να Αποκαθηλωθεί, Χωρίς Φανάρια Αλήθεια, Αλήθεια σας λέω….