Χωρίς τη γνώση γινόμαστε υποτελείς οποιουδήποτε κατακτητή
Μια χώρα δίχως παιδεία και χωρίς βιβλία που μπορεί να πάει; Διερωτάται η εκδότρια κυρία Παναγιώτα Λιβάνη, του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη, και ξεδιπλώνει το ζοφερό σκηνικό που δημιουργεί για την Ελλάδα η κρίση στον εκδοτικό χώρο. Η κυρία Λιβάνη υπογραμμίζει με τον πιο ευθύ τρόπο ότι “Χωρίς τη γνώση όλοι παύουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι. Γινόμαστε υποτελείς οποιουδήποτε κατακτητή” ενώ θέτει ερωτήματα για το μέλλον των παιδιών αλλά και ολόκληρης της χώρας. Ωστόσο εκφράζει την ελπίδα ότι θα βρεθεί ο δρόμος για την αναγέννηση και ότι το τέλος μιας εποχής θα σημάνει την αρχή μιας καινούργιας.
Ολόκληρη η απάντηση της κυρίας Παναγιώτας Λιβάνη στο Book Bar
“Το 2010 στην Ελλάδα άρχισε να εξελίσσεται ένα δράμα με άγνωστο τέλος. Αυτό οδήγησε τη χώρα μας σε απόλυτη εξαθλίωση. Και όταν λέμε χώρα εννοούμε πρώτα απ΄ όλα το ανθρωπινό δυναμικό και οπωσδήποτε τη γη, αυτή τη γη που ονομάζουμε Ελλάδα.
Τα βιβλιοπωλεία άρχισαν το ένα μετά το άλλο να κλείνουν, διότι το αναγνωστικό κοινό δεν έχει χρήματα να αγοράσει βιβλία. Κατά συνέπεια οι βιβλιοπώλες είναι ανήμποροι να καταβάλουν τις υποχρεώσεις τους, τα χρεωστούμενα δηλαδή στους εκδότες.
Άνθρωποι έμειναν χωρίς εργασία. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν οικονομικά και ηθικά. Αυτό συνεπάγεται τελικά ότι άνθρωποι στερούνται τη γνώση.
Χωρίς τη γνώση όλοι παύουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι. Γινόμαστε υποτελείς οποιουδήποτε κατακτητή.
Οι Εκδότες προσπαθούν να γίνουν φύλακες της γνώσης του λαού, εξαφανίζοντας το κέρδος τους και προσπαθώντας μόνο να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στους εργαζομένους τους και τους συγγραφείς τους, όσο αυτό είναι εφικτό.
Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό ότι ποτέ δεν υπήρξε πολιτική ευνοϊκή για το βιβλίο. Ο λαός όμως διψούσε για μάθηση και αγόραζε βιβλία. Βιβλία για μάθηση και διασκέδαση. Σήμερα είναι αδύνατον για ένα γονέα να προμηθευτεί βιβλία για το παιδί του. Μια χώρα δίχως παιδεία πού μπορεί πάει; Ποιος είναι ο δρόμος της;
Καυχιόμαστε ως Έλληνες ότι θεμελιώσαμε τη φιλοσοφία, τα γράμματα, τις τέχνες, και είμαστε η πρώτη χώρα που διαλύει τα πάντα και οδηγούμε το έθνος σε αφανισμό.
Δεν μπορώ να απαντήσω για το αν ο ανταγωνισμός σήμερα είναι πιο σκληρός από άλλοτε, είναι αυτονόητο, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο, είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Αυτό που πρέπει να σώσουμε είναι τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα και αυτά που μεγαλώνουν. Μπορούμε; Νομίζω ναι. Το τέλος μιας εποχής είναι πάντα η αρχή μιας άλλης. Στο χέρι μας είναι η αναγέννηση. Εμείς που γνωρίζουμε πώς θα είναι το μέλλον χωρίς γνώση, εμείς θα πρέπει να βρούμε τρόπους να τη διαδώσουμε και εκεί, ναι, μπορεί να βοηθήσει η τεχνολογία”.
Σχετικά Θέματα
Οι εκδότες μιλούν για την κρίση
