«Κανένας πολιτικός δεν τολμάει να πει στο λαό την αλήθεια»|
«Για να σωθείς, πρέπει πρώτα να χαθείς»|
Είναι η γενιά της μεταπολίτευσης. Είναι ο Δημήτρης, είναι η Άννα, είναι ο Στέργιος, είναι ο Άρης και άλλοι πολλοί. Δέκα διαφορετικά πρόσωπα, μια μεγάλη παρέα που από την κατάψυξη της δικτατορίας συναντήθηκε με την πυρκαγιά της μεταπολίτευσης, θέλησε να πετάξει πάνω από αυτή κι έκαψε τα φτερά της… Ίσως, μαζί με τα φτερά, έκαψε και τη χώρα…
Αυτά τα δέκα πρόσωπα, που παρότι μυθιστορηματικά, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πραγματικά, πρωταγωνιστούν στο μυθιστόρημα του Παύλου Κάγιου με τίτλο Μη μ’ αφήσεις να χαθώ. Μια βαθύτατα ποιητική, εμπνευσμένη και συναρπαστική μυθιστορηματική εξιστόρηση για τη δραματική αλλά και …θριαμβευτική πορεία της χώρας προς την κρίση και την καταστροφή, εν μέσω επευφημιών και χειροκροτημάτων… Το χρονικό για τις μεγάλες προσδοκίες αλλά και την απελπισία μιας γενιάς που προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, και διχάστηκε ανάμεσα στη χειραφέτηση και τη συντήρηση, στην σεξουαλική απελευθέρωση και τις οικογενειακές παραδόσεις, στην επανάσταση και το βόλεμα, στην απληστία και στην απώλεια. Μέχρι την …ολική επαναφορά της.
Συνέντευξη στην Ελπίδα Πασαμιχάλη
Ο Παύλος Κάγιος μιλά στο Book Bar για το βιβλίο του, για τη γενιά του Πολυτεχνείου και τις μεταλλάξεις της, για τα οράματα και την πραγματικότητα, για τις υψωμένες γροθιές της αριστεράς και το χαμένο στοίχημα, για τις ενοχές και τις ευθύνες, για τα media και τη δημοκρατία, για την Ευρώπη και το μνημόνιο, για τη ξέφρενη πορεία του καπιταλισμού, για την αόρατη δικτατορία που ορίζει τις τύχες μας,, για τους βρικόλακες και την Ελλάδα που …ποτέ δεν πεθαίνουν.
Μη μ’ αφήσεις να χαθώ», ένα μυθιστόρημα για την ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα: Πώς λειτούργησε μέσα σου η κρίση για τη συγγραφή του; Με ποιο τρόπο σε επηρέασε λογοτεχνικά;
Οι πρώτες σκέψεις για το γράψιμο ενός βιβλίου που θα «πιάνει» τη μεταπολιτευτική περίοδο και τη «γενιά του Πολυτεχνείου» γεννήθηκαν ένα-δύο χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση. Ήδη από τις αρχές του 2000 ένιωθα σαν «ξένο ρούχο» με τη γενιά μου –είμαι, περίπου κι εγώ της «γενιάς του Πολυτεχνείου»- αλλά και με τους μεγαλύτερους. Οι πάντες γύρω μου για τα μόνα πράγματα που άκουγες να μιλάνε ήταν «για τα φράγκα»: πόσα έβγαζαν, πόσα χάλαγαν, σε πια εξωτικά μέρη πήγαν για διακοπές , πόσα εξοχικά είχαν, τι αυτοκίνητα και σκάφη αγόραζαν κ.α. Η κρίση ήρθε, δυστυχώς, σαν επιβεβαίωση των σκέψεών μου. Θυμάμαι πως 10 χρόνια πριν τη κρίση, πολλά βράδια κουβεντιάζαμε στο εξοχικό μας στα Βίλια με τον αδελφό μου που ζει στη Σουηδία, μου έλεγε «δεν μπορεί Παύλο μια χώρα να συνεχίσει να χαλάει περισσότερα απ’ ότι παράγει, κάποτε θα έρθει ο λογαριασμός». Ναι. Είχαμε ξεφύγει. Η ξαφνική και εύκολη ευμάρεια μας είχε κάνει αγνώμονες, αλλοπαρμένους και ξιπασμένους. Η κρίση , λοιπόν, λειτούργησε μέσα μου σαν «θεία δίκη», όπως λέμε «όλα εδώ πληρώνονται»
Υπάρχει μια πολύ συναρπαστική πρωτοτυπία στην αφήγηση: Έχουμε ένα έργο πολυπρόσωπο στο οποίο πρωταγωνιστούν 10 «κεντρικοί ήρωες» και συμπλέκονται οι 10 αυτοπρόσωπες αφηγήσεις τους σε πρώτο πρόσωπο. Τι σε οδήγησε σε αυτή την καινοτομία;
Από την αρχή ήθελα όλοι οι ήρωες να είναι «πρωταγωνιστές» -ακόμα και οι δεύτεροι. Να έχει ο καθένας τους τον πρώτο λόγο. Να «φωτίζουν» όλοι τη ζωή τους με τη δική τους φωνή, την υποκειμενική ματιά τους. Δεν ήθελα να «ερμηνεύονται» οι πράξεις τους. Γι αυτό από την αρχή είχα αποφασίσει να είναι γραφτεί όλο το βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο –από τους δέκα ήρωες – χωρίς την ύπαρξη αφηγητή.
Παιδιά της μεταπολίτευσης οι κεντρικοί ήρωες και με πολιτικές καταβολές από το χώρο της ευρύτερης αριστεράς, μετατοπίζονται σταδιακά οι περισσότεροι στο χώρο του Σοσιαλιστικού Κινήματος του ΠΑΣΟΚ ή και της Ν.Δ και εξαγοράζουν ποικιλοτρόπως την επαναστατική δράση και τα οράματα τους. Τι …έφταιξε;
Αν κάτι «έφταιξε», ίσως αυτό να ήταν η ανωμαλία της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας που ποτέ – από την απελευθέρωση από τους Τούρκους και όλο τον 20ο αιώνα- δεν κύλησε ομαλώς. Η Ελλάδα προσπάθησε –με χιλιάδες ξένες επεμβάσεις – να γίνει μια αστική, καπιταλιστική χώρα μέσα σε 180 χρόνια όταν όλη η Ευρώπη χρειάστηκε τέσσερις αιώνες. Έτσι και οι μεταπολιτευτικές νεανικές δυνάμεις που ασπάστηκαν την αριστερά και τα οράματα για μια κοινωνία ισότητας, το έκαναν με την ορμή του νεοφώτιστου που «γκρέμιζε» και απέρριπτε το παλιό απηυδισμένη από την καταπίεση και την μονοκρατορία –επί 50 χρόνια- της Δεξιάς στις πιο άγριες μορφές της. Ώσπου ήρθε το ΠΑΣΟΚ και έκανε εύκολο και καταναλώσιμο αγαθό αυτό το όραμα, ενώ και οι χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν για να τις κλαίνε οι ρέγκες.
Η περίφημη γενιά της μεταπολίτευσης (ή γενιά του Πολυτεχνείου) θα λέγαμε τελικά πως ήταν μια χαμένη γενιά ή μια γενιά χωρίς αρχές που «πήρε στο λαιμό της» και τις επόμενες;
Όχι, δεν ήταν ούτε χαμένη, ούτε δίχως αρχές. Σίγουρα, πάντως, πήρε στο λαιμό της και τις σημερινές γενιές. Ήμασταν μια γενιά που ξαφνικά από το σκοτάδι-τη χούντα και την άγρια Δεξιά- είδαμε το φως της αστικής Δημοκρατίας, αλλά το περάσαμε για πυρκαγιά που, τελικά, έκαψε και εμάς και την ίδια την Ελλάδα.
Στο βιβλίο ωστόσο υπάρχουν και δύο εκπρόσωποι των «επόμενων γενιών» από αυτή του Πολυτεχνείου…
Ναι, ο ένας είναι ο Περικλής, ένας ήρωας που το 2013 που τελειώνει το βιβλίο είναι 38 με 40 χρονών. Αυτός γίνεται η …πέτρα του σκανδάλου που η παρουσία του στέκεται η αιτία να αποκαλυφθούν διάφορα «μυστικά και ψέματα» των ηρώων της γενιάς του Πολυτεχνείου. Και ο άλλος είναι ο Αλέξανδρος , ακόμα πιο νέος, ο σημερινός 30αρης . Είναι και το μοναδικό πρόσωπο που δεν μιλάει σε πρώτο ενικό πρόσωπο, κι αυτό γιατί δεν έχει , ακόμα, «γράψει ιστορία». Είναι το μέλλον, ο «κληρονόμος». Αυτό θα είναι και το «θέμα» του επόμενου βιβλίου μου»…
Στο βιβλίο, βλέπουμε όλες τις ηγεσίες της προοδευτικής ευρύτερης αριστεράς να αναπαράγουν τα συντηρητικά στερεότυπα και να μένουν πολλαπλώς κλειστές στα σύγχρονα ρεύματα και στις ανησυχίες των νέων της εποχής. Πως το εξηγείς;
Για μένα αριστερός σημαίνει πρώτα απ’ όλα πρόοδος , άνθρωπος ανοιχτός στις νέες ιδέες . Δυστυχώς , όμως, οι επικεφαλής όλων των αριστερών σχημάτων δεν μπόρεσαν να έρθουν σε ρήξη με τα «παλιά μυαλά». Αυτό, βέβαια, ισχύει και για την αποτυχία του σοσιαλισμού στις χώρες που εφαρμόστηκε. Δεν ξέρω… Πολλές φορές σκέφτομαι –αυτός ο προβληματισμός υπάρχει και στο «Μη μ’ αφήσεις να χαθώ» αυτός … – πως η ίδια η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει μέσα της και το καλό και το κακό, το δίκιο και το άδικο, κι ως εκ τούτου, δεν μπορεί να εφαρμόσει την ισότητα».
Στο βιβλίο, οι αριστερές ηγεσίες απορρίπτουν τη ροκ μουσική, βλέπουν με καχυποψία τα ρεμπέτικα, που αποτελούν το πιο ζωντανό άκουσμα της λαϊκής πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αποστρέφουν το βλέμμα στη σεξουαλική χειραφέτηση, είναι αρνητικές με την ομοφυλοφιλία και πολλά άλλα. Μήπως σε όλα αυτά διαφαίνονται και οι λόγοι που «έχασε το στοίχημα» με τους νέους που μαζικά την στήριξαν;
Το κύριο θέμα του βιβλίου είναι η προσπάθεια συνύπαρξης ανάμεσα στον προσωπικό κόσμο, τις βαθιές αλήθειες των ηρώων και τα κατά συνθήκη κοινωνικά ψεύδη. Κι όταν αυτή η προσπάθεια φτάνει αναγκαστικά σε σύγκρουση, οι ήρωες αποφασίζουν με ποιούς θα πάνε και τι θα αφήσουν. Στη πρώτη δεκαετία μετά τη μεταπολίτευση του ΄74, όλοι ήμασταν «επαναστάτες με υψωμένη τη γροθιά» που κρατάγαμε ως «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα» –πολλές φορές κι από μας τους ίδιους …- τις προσωπικές μας αλήθειες . Μετά είπαμε «φτου ξελεφτερία» κι φτάσαμε στο άλλο άκρο –πάντα έτσι, υπερβολικά, χωρίς μέτρο λειτουργούμε στην Ελλάδα …
Κομβικός ο ρόλος των «από πάνω» που είναι πανταχού παρόντες σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Οι «από πάνω» αποφασίζουν και …λογοκρίνουν και στη δεξιά και στην αριστερά και στα media. Τελικά από την μεταπολίτευση αναδύθηκε η δημοκρατία ή μια νέου τύπου «αόρατη» δικτατορία;
Οι «από πάνω» υπάρχουν παντού, σε όλες τις κοινωνίες των ανθρώπων από την εποχή των σπηλαίων. Μα, ταυτόχρονα, αποτελούν και τη δικαιολογία μας για την αποτυχία μας. Η ανθρώπινη φύση δεν …παίζεται με τίποτα. Κάθε φορά ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τη συμφέρει, την βολεύει και βγάζει υποκειμενικά συμπεράσματα που τα πλασάρει σαν «αντικειμενικά», «ιστορικά» αποδεδειγμένα . Γι αυτό και πολλές φορές καταλήγω να πιστεύω πως, μάλλον, δεν υπάρχει «αντικειμενικό γεγονός». Δείτε σήμερα τις συνθήκες που επικρατούν στο «παγκόσμιο χωριό» που το κυβερνάει η Δύση και ο καπιταλισμός και επί μια 20εατία μας έκανε πλύση εγκεφάλου περί «παγκοσμιοποίησης». Έχουμε τη μεγαλύτερη «ελευθερία» που γνώρισε η ανθρωπότητα με την πιο σκληρή, αλλά «αόρατη» δικτατορία: τις πολυεθνικές και τα κέντρα αποφάσεων των «από πάνω». Αυτές είναι οι σημερινές κυβερνήσεις που καθοδηγούν εκεί που τις συμφέρει τις τύχες των λαών. Γι αυτό και η μεταλλαγμένη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις –ένας «δεξιός» όπως του είχαμε κολλήσει τη «ρετσινιά»- ήταν ο μόνος που είδε -και μάλιστα το 1990!- ποιο θα είναι το μέλλον μας στους κόλπους της!
Ποια είναι η γνώμη σου για τη διαπίστωση του Μαρκ Μαζάουερ ότι «Ο Λαός δεν υπάρχει»; Τελικά ο καπιταλισμός είναι πιο «έξυπνος» και αν ναι, μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι …αγοραπωλησίες; Θα αρχίσουν να πωλούνται και να αγοράζονται και οι χώρες;
Δεν ξέρω. Μπορεί… Είναι σλόγκαν που σηκώνει πολύ κουβέντα και ανάλυση. Σίγουρα η απόλυτη εξουσία, οδηγεί στη μη προσωπική ελευθερία, αλλά, από την άλλη, η ανθρώπινη φύση, δυστυχώς, δεν αντέχει την ελευθερία χωρίς όρια. Τελικά, ο καπιταλισμός δεν είναι πιο έξυπνος, αλλά είναι πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση στην οποία συνυπάρχει το δίκιο και το άδικο. Ο καπιταλισμός προσφέρει τη μεγαλύτερη προσωπική ελευθερία την οποία, όμως, την ελέγχει με «αόρατη δικτατορία». Στη σημερινή εξέλιξη του καπιταλισμού, σίγουρα, «οι χώρες και τα έθνη δεν υπάρχουν», υπάρχουν, μόνο οι πολυεθνικές, αυτές είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ με την μεγαλύτερη … ελευθερία. Πολύ φοβάμαι πως αυτό βολεύει και την ανθρώπινη φύση».
Όταν ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη «μνημόνιο» πολλοί ήταν εκείνοι που το αντιμετώπισαν περίπου σαν το …φάρμακο, που θα μας θεράπευε από το «άρρωστο παρελθόν» μας, θα μας εξυγίαινε και θα μας οδηγούσε πεντακάθαρους στις αγορές και στο μέλλον. Σήμερα πως φαίνεται όλο αυτό κατά τη γνώμη σου;
Δυστυχώς, όμως , δεν ήταν έτσι… Τώρα, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως «έχει αρχίσει ένας νέος πόλεμος» όπως λέει και η Άννα του βιβλίου, η πιο θετική ηρωίδα του, η μάνα-γη. Από το 2008 και μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, άφησε στην άκρη κάθε φιλολαϊκό πρόσωπο –ή προσωπείο…- και έγινε εκπρόσωπος των τραπεζών, των πολυεθνικών, των «αγορών» και του χρηματιστηρίου. Γι αυτό και η Ελλάδα που ήταν ο πιο «αδύναμος κρίκος» την πλήρωσε πρώτη-πρώτη. Τώρα, βέβαια, δεν «πιάνουν» στους λαούς της Ευρώπης οι προβοκάτσιες που πήγαιναν σύννεφο το πρώτο καιρό του μνημονίου: «οι τεμπέληδες οι Έλληνες » κ.α. Όλο και περισσότεροι βλέπουν και φοβούνται πως έχει αρχίσει να έρχεται και η σειρά τους…
Πώς βλέπεις την ολομέτωπη επίθεση που δέχτηκε η Ελλάδα από τα ξένα media με αφορμή την οικονομική κρίση. Δεν είναι παράδοξο να μην θεωρούνται επαρκώς Ευρωπαίοι, εκείνοι που έθεσαν τα θεμέλια για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό;
Αν μια φορά στην Ελλάδα τα media κυβερνούνται από την εξουσία γιατί απ’ αυτή «τρώνε» -ας μην ξεχνάμε πως και δημόσια και ιδιωτικά media επιχορηγούνται από κυβερνήσεις και τράπεζες – στις ισχυρές, οικονομικά, χώρες αυτό ισχύει δέκα φορές περισσότερο. Δυστυχώς , εμείς οι ίδιοι –με προτροπή και παράδειγμα αυτούς που μας κυβερνούσαν μετά τη Μεταπολίτευση…- βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας δημιουργώντας μια χώρα που οι μισοί ήταν χωμένοι στο δημόσιο που έπαιρνε δανεικά για να τους πληρώσει. Άσε που σταματήσαμε ως αγροτική χώρα να παράγουμε –με προτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης !- τα προϊόντα μας . Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού και του απολογισμού. Όταν κυβερνάει το κέρδος, αγοράζει και τον πολιτισμό. Πάντα έτσι γινόταν. Η ιστορία «γραφόταν» και «γράφεται» από τους οικονομικά ισχυρούς».
Η κρίση στην Ελλάδα ήταν τελικά οικονομική ή πολιτιστική;
Κατ’ αρχήν ηθική. Είχαμε χάσει κάθε αίσθημα αξιοκρατίας , δικαιοσύνης, σεβασμού. Όλα ήταν «αρπαχτές». Είχαμε χάσει τα όρια, τη …μπάλα, και ο τροχός της ελληνικής κοινωνία γύριζε στα τυφλά».
Τελικά όλοι φταίγαμε; Τελικά όλοι μαζί τα …φάγαμε; Θα πληρώσουν ποτέ οι πραγματικοί ένοχοι ή για μια ακόμη φορά το κόστος αυτής της τεράστιας κρίσης το πληρώνουν και θα το πληρώσουν οι μη προνομιούχοι;
Όχι, δεν τα «φάγαμε μαζί». Αυτοί που μας κυβερνούσαν άρχισαν να τρώνε με λαιμαργία κι έδωσαν το… παράδειγμα και στο κόσμο που είπε «κορόιδο είμαι εγώ να μη φάω»; Οι πολιτικοί έδωσαν το παράδειγμα και ο λαός έμαθε να συναλλάσσεται μαζί τους πουλώντας τη ψήφο του. Ο ένας κορόιδευε τον άλλον και το καράβι, η χώρα, πήγε φούντο. Ο κόσμος έπεσε στο ψητό που οι κυβερνήσεις του έλεγαν πως το προσφέρουν αυτές, ενώ το δανείζονταν από διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα . Από ένα σημείο και μετά, βέβαια, και ο κόσμος ήξερε πως αυτό το «ψητό» ήταν δανεικό, των ευρωπαϊκών ταμείων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ισχυροί της ευρωπαϊκής ένωσης, πλάσαραν αυτό το γλεντοκόπι ως «βοήθεια προς τις χώρες υπό ανάπτυξη». Οι δεύτεροι ήξεραν από την αρχή τι έκαναν. Αυτοί που μας κυβερνούσαν; Τόσο ηλίθιοι ήταν; Ή, ήξεραν και σιωπούσαν μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την απληστία και τη ματαιοδοξία τους για εξουσία; Άσε που, τελικά, αποδείχτηκε πως ήταν ανίκανοι και να την ασκήσουν! Γι αυτό πιστεύω πως αυτοί που μας έριξαν στη κρίση –ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- δεν μπορούν και να μας σώσουν.
Έχουμε γίνει καλύτεροι με την κρίση; Πιστεύεις ότι η κρίση έχει βοηθήσει την αυτογνωσία μας ή μας έχει διαλύσει;
Η αλήθεια και το ψέμα είμαστε εμείς. Ο λησμονημένος εαυτός μας .Οι ξεχασμένες αλήθειες μας. Δυστυχώς, όπου υπάρχει φτώχεια, υπάρχει και γκρίνια και δεν ξέρω που θα μας βγάλει. Και δεν νομίζω ότι τα «δύσκολα πέρασαν». Δεν ξέρω αν είμαστε στην αρχή του Γολγοθά, αλλά, έχουμε, ακόμα, πολύ δρόμο… Εδώ που έχουμε φτάσει, νομίζω ότι ο λαός, ίσως, να είναι έτοιμος να ακούσει την αλήθεια, αλλά κανένας πολιτικός, ούτε κόμμα -όλων των αποχρώσεων- δεν τολμάει να την πει.»
Θα υπάρξει κατά τη γνώμη σου διέξοδος σε αυτόν τον Λαβύρινθο; Η ιστορία θα μας διασώσει ή θα μας …αφήσει να χαθούμε;
Θα απαντήσω με τα λόγια του Δημήτρη, του ήρωα του «Μη μ’ αφήσεις να χαθώ»: «Για να σωθείς /Πρέπει πρώτα να χαθείς./ Για να γελάσεις / Πρέπει πρώτα να κλάψεις ./ Για να ζητάς τα ρέστα/ Πρέπει πρώτα να πληρώσεις ./ Για να αναστηθείς /Πρέπει πρώτα να πεθάνεις./ Μόνο οι βρικόλακες και «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
ΒΙΟ
Ο Παύλος Θ. Κάγιος γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Το πρώτο του διήγημα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάλβος το 1971. Από το 1984 μέχρι το 2010 εργαζόταν στο πολιτιστικό ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα».
Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα, όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη: Και ξαφνικά χιόνισε χρόνια (1995),
Σε είδα να ’σαι αόρατος (2000), Δεν υπάρχει ελευθερία μακριά σου (2004), Και με κλειστά μάτια θα βλέπω (2009) και Μη μ’ αφήσεις να χαθώ (2013).
INFO
Μη μ’ αφήσεις να χαθώ
Παύλος Κάγιος
Εκδόσεις Καστανιώτη 2013
Σελ. 528, Τιμή € 19,17
Αποτελέσματα Κλήρωσης
Τα ονόματα των τυχερών
Δημήτρης Καφούρος, Ικαρία
Κατερίνα Πέππα, Αττική
ΠΩΣ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΑ ΑΝΤΙΤΥΠΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
«Μη μ’ αφήσεις να χαθώ», Παύλος Κάγιος, Εκδόσεις Καστανιώτη 2013
- Συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα και πατήστε «Αποστολή»
- Ο Διαγωνισμός ισχύει μέχρι 10 Φεβρουαρίου 2014
- Αν είστε κάτοικος εκτός Αθηνών, γράψτε και την ταχυδρομική σας διεύθυνση για να σας σταλεί καθώς και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας.
[gravityform id=”4″ name=”Φόρμα Συμμετοχής” ajax=”true”]
- Μετά τη λήξη του διαγωνισμού τα ονόματα των νικητών θα αναρτηθούν στο Book Bar.
- Οι τυχεροί θα παραλάβουν το αντίτυπό τους από το βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Καστανιώτη, Ζαλόγγου 11, τηλ: 210 3301208 ext.187 (Δευτέρα έως Παρασκευή9.00 – 17.00 και Σάββατο 9.00 – 15.00).
- Δύο τυχεροί θα πάρουν από ένα αντίτυπο του βιβλίου.
Καλή τύχη!!!!
- Δεν μπορεί να γίνει αποστολή στο εξωτερικό.
- Παρακαλούμε να συμπληρώνετε τα στοιχεία σας (όνομα –διεύθυνση) με ελληνικούς χαρακτήρες για να αποφεύγονται τα λάθη.
- Θερμή παράκληση: Για τη συμμετοχή σας στην κλήρωση είναι αρκετό να συμπληρώσετε ΜΙΑ ΦΟΡΑ τη Φόρμα Συμμετοχής. Διαφορετικά δημιουργείται πρόβλημα στο Inbox και οι πιθανότητες επιτυχίας δεν αυξάνονται.
