Ξένια Κακάκη – Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς

0
907

Διάβαζε για να υπάρξεις και σ’ έναν ύστερο χρόνο/

Πόσα και πόσα βιβλία, άρθρα, σκέψεις, σημειώσεις δεν έχουν γραφτεί γι αυτό το θέμα. Και πόσο δίκαια και δικαιολογημένα.

«Γιατί πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς;»

Πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς γιατί πολύ απλά αυτοί μπορούν να μας σώσουν. Τόσο απλά. Και να τους διαβάζουμε και στα παιδιά μας γιατί αυτή η ανάγνωση θα αποδειχθεί καίρια και πραγματικά σωτήρια και για τις μετέπειτα γενιές. Ίσως ακούγεται λίγο αστεία η σκέψη μου, ή αστεία διατυπωμένη, ή εντελώς υπερβολική, παρακάτω όμως επεξηγώ τι εννοώ.

Γράφει η Ξένια Κακάκη

Έτσι όπως διαβάζεις για να υπάρχεις -γενικά κι αόριστα, ή πιο ειδικά όταν διαβάζεις τα αγαπημένα σου αναγνώσματα-  έτσι διάβαζε τους κλασικούς για σένα αλλά και για να υπάρξουν και οι επόμενες γενιές.

Διάβαζε για να υπάρξεις και σ’ έναν ύστερο χρόνο, μελλοντικό, διαφορετικό από το σήμερα και το τώρα. Διάβαζε τους κλασικούς για να βρεις τον προσανατολισμό σου, τον δρόμο που έψαχνες, τον δρόμο που έχασες.

Γιατί αν διαβάζεις κλασικούς, θα σκέφτεσαι και κλασικά και αν σκέφτεσαι κλασικά, θα σημαίνει ότι η κρίση σου θα λειτουργεί πολύπλευρα, σφαιρικά και αμερόληπτα (το αντικειμενικά είναι σχετικό).

Μπουχτίσαμε μέην στρημ και παγκοσμιοποίηση, μπουχτίσαμε αμοραλισμό και ισοπέδωση, μπουχτίσαμε μηδενισμό και φωτεινοπαντογνωσία.

Ας παραδεχτούμε κάποτε ότι δεν ξέρουμε και κάτι, ή ακόμα καλύτερα (και πολύ πιο ειλικρινώς) ότι δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα και ότι εξαιτίας αυτού του γεγονότος είναι που τα κάναμε (ή/και εξακολουθούμε να τα κάνουμε) όλα θάλασσα. Δεν θα πάθουμε τίποτα, δεν θα γίνει και τίποτα το φοβερά τρομερό, δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου (πώς να έρθει περισσότερο αφού είναι ήδη σχεδόν εδώ) αν το παραδεχτούμε. Ας παραδεχόμαστε και καμιά ήττα που και που, κι ας ψάχνουμε να αναζητάμε τα αίτια, την ρίζα αυτού του «κακού». Μπορεί μέσα από αυτή την αναζήτηση της ρίζας του «κακού» να οδηγηθούμε σε φωτεινά μονοπάτια γνώσης και αυτογνωσίας. 

Και εκεί ακριβώς, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είναι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα κλασικά αναγνώσματα ως εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να δούμε καθαρότερα, που θα μας βοηθήσουν να ισορροπήσουμε ενεργοποιώντας την εσωτερική μας πυξίδα, που θα μπει στο ζύγι η αλλοτινή ηθογραφία με την τωρινή αγνόηση. Τότε θα συμβούν όλα αυτά: όταν το μυαλό μας αγγίξει την αλήθεια… τη γνώση. Θα φανεί, ακριβώς εκείνη την στιγμή της ολοκληρωτικής παραδοχής της άγνοιάς μας, ο κλασικός άνθρωπος που κρύβουμε μέσα μας (αν βέβαια κρύβουμε). Εκείνη ακριβώς την στιγμή τα βιώματα και οι εμπειρίες μας, και όλων των ειδών οι κλασικές αφομοιώσεις και ζυμώσεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της συνειδητής ζωής μας, αλλά και μέσα από αναγνώσεις (γιατί τι είναι η ανάγνωση παρά μια επαφή με κάτι που μετουσιώνεται τελικά σε εμπειρία;) θα αποδείξουν κατά πόσο θα υπερβούν τα σύνορα του παρελθόντα και παρόντα χρόνου του είναι μας και της κοινωνικής μας υπόστασης ως άλλης αξίας.

Γι αυτό, λοιπόν, πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς, γι αυτόν τον πολύ μικρό και απλό λόγο… Γιατί η «σωτηρία» θα έρθει στο παρόν μέσα από την σωστή χρήση του παρελθόντος… και όταν μιλάμε για σωτηρία μιλάμε πρωτίστως για σωτηρία ψυχική…ηθική…πνευματική… (η υλική ακολουθεί…ας μην αγχωνόμαστε… προηγούνται εξάλλου οι προϋποθέσεις!). Είναι σαν την «κλασική λύση» που στο άκουσμά της και μόνο σου δημιουργείται μια ασφάλεια.

Και πρόσθεσα έτσι κι εγώ τη δική μου γνώμη-λιθαράκι πάνω σ’ αυτό το οικοδόμημα του γιατί να αγαπάμε να διαβάζουμε (να το θέσω σωστότερα) -αλλά και γιατί να φροντίζουμε να συγκαταλέγουμε τους κλασικούς στα αναγνώσματά μας. Θέμα με το οποίο τόσοι και τόσοι συγγραφείς και φιλόλογοι έχουν καταπιαστεί… και όχι άδικα. “

info@bookbar.gr