Στα σπαράγματα μιας κάποιας χώρας….
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Ποιος γίνεται ο άνθρωπος όταν μαζί με το τελευταίο του οχυρό χάσει και όλα εκείνα που τον ορίζουν; Ποια είναι τα όρια της αντοχής στην απώλεια της ταυτότητας και στο φόβο; 
Πόσο σύντομος ή μακρύς είναι ο δρόμος που οδηγεί από την ανθρωπιά στην αποκτήνωση και από εκεί στην παραφροσύνη; Στο αφήγημα Τελευταία πόλη του Διονύση Μαρίνου, ένα βιβλίο που διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί, αυτός ακριβώς ο δρόμος αποδεικνύεται μακρύς, εξοντωτικός, απάνθρωπος, εφιαλτικός και οδυνηρός, αλλά ταυτοχρόνως και πολύ σύντομος. Σχεδόν μια ανάσα. Για την ακρίβεια, μια κομμένη ανάσα….
Της Ελπίδας Πασαμιχάλη
Από τα σπαράγματα μιας χώρας, εκείνης που κάποτε υπήρχε στο χάρτη ως Γιουγκοσλαβία, στα λεηλατημένα σπαράγματα της ίδιας τους της ζωής, ένας άντρας, μια γυναίκα και ένα μωρό, διασχίζουν με τα πόδια τη Βοσνία, αναζητώντας τη σωτηρία και τη θάλασσα. Πίσω τους η φρίκη του πολέμου, καμένη γη, λεηλασίες, άγριες εκτελέσεις, η μυρωδιά του αίματος και της ανθρώπινης σάρκας.
Πάνω και πέρα όμως από τη φρίκη, δεσπόζει η αποδόμηση και αποσύνδεση του έως χθες συνδετικού ιστού: «Ξελάσκαραν οι δαίμονες και ορμάνε από παντού. Τούρκοι, Κροάτες, Βόσνιοι, Σέρβοι. Ένα σκουριασμένο χωνευτήρι» είναι μια από τις πρώτες φράσεις στο κείμενο του Διονύση Μαρίνου καθιστώντας σαφές το περίγραμμα της αφήγησης αλλά και τη ματιά του συγγραφέα. Τι μένει όταν διαλυθεί ο συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας, μιας χώρας; Πόσες αντίρροπες δυνάμεις, αντίπαλα συμφέροντα, πόσες συγκρουόμενες αλληλοσπαρασσόμενες ομάδες μπορούν να ξεπηδήσουν; Δυστυχώς απίστευτα πολλές. Είτε λέγονται εθνότητες, είτε μειονότητες, είτε κοινωνικές ομάδες, είτε επαγγελματικές τάξεις. Όλοι εναντίον όλων…
Δυο άνθρωποι απλοί, απόλυτα ορισμένοι από τον μέχρι χθες περιβάλλοντα χώρο τους και περιορισμένοι από αυτόν, είναι το ζευγάρι που βρίσκεται στο δρόμο της προσφυγιάς ή εν τέλει «στο μεγάλο δρόμο» όπως το θέτει ο συγγραφέας. «Ο Νίκολα δεν είχε βγει ποτέ πέρα από το τετράγωνο που όριζε το σπίτι του και το άλλο που τον περιχαράκωνε το εργοστάσιό του». Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας. Που μπορεί να μη δουλεύουν κατ’ ανάγκη σε εργοστάσια, μπορεί να δουλεύουν σε γραφεία, όμως η ζωή τους είναι εγκλωβισμένη στο φαύλο κύκλο σπίτι – δουλειά, προσφέροντας την κατ’ επίφαση ασφάλεια της συνήθειας και τη βεβαιότητα πως οι δυσάρεστες ειδήσεις, οι τραγωδίες και τα δράματα αφορούν όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους.. Στο ίδιο έργο θεατές…
Και ξαφνικά, οι δυο αυτοί περιχαρακωμένοι με τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας άνθρωποι, αναγκάζονται να βγουν στο «μεγάλο δρόμο». Όπως το διατυπώνει με έξοχη απλότητα ο συγγραφέας «Σφύριζαν οι ειδήσεις και όταν η φωτιά ήρθε μέχρι τα μπατζάκια του, έτρεξε στο σπίτι αναγκασμένος πλέον να κάνει το συγκινησιακό άλμα που τόσον καιρό αρνιόταν στον εαυτό του». Όπως όλοι έμεναν, όπως όλοι φεύγουν. Αφήνοντας πίσω τους ένα τοπίο που θυμίζει κρανίου τόπο, από τις επιδρομές συμμοριών με πτώματα ξεκοιλιασμένα, ξεκινούν για το άγνωστο. Μοναδικός στόχος και ελπίδα τους να φτάσουν στη θάλασσα. Στη θάλασσα που τους φαίνεται συνώνυμη της ασφάλειας και της γαλήνης.
Με συχνές και αδρές πινελιές από το παρελθόν ο Διονύσης Μαρίνος συνθέτει σαν σε παζλ για τον αναγνώστη, τον πίνακα της απωλειών και το πέρασμα από την εποχή της ευμάρειας και της ασφάλειας στην εποχή του χάους. Με τις συνεχείς ελλείψεις στα ράφια των σούπερ μάρκετ, με τις διακοπές στο ηλεκτρικό, με τα μαγαζιά που κλείνουν γιατί δεν έχουν να πουλήσουν τίποτα, με τη μαύρη αγορά, με το δελτίο. Και όχι, όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποιους εκπαιδευμένους υπερ -ήρωες, σε ταινία μεταπολιτισμικής καταστροφής, ούτε σε κάποιους ατυχείς «αστέγους» που είναι …εκπαιδευμένοι στην ανέχεια. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες…. Σε κείνες που ζούσαν μια «φυσιολογική» αστική ζωή και χαίρονταν μικρές καθημερινές πολυτέλειες, όπως το τρεχούμενο νερό, το ζεστό φαγητό και το μπάνιο με αρωματικά άλατα…
Θα χαρακτήριζα την Τελευταία πόλη του Διονύση Μαρίνου, ένα λιτό λογοτεχνικό κομψοτέχνημα φυγής, πένθους, απόγνωσης και ανθρωπιάς. Με λόγο καίριο και απίστευτη εκφραστική οικονομία, χωρίς υπερβολές, χωρίς ρητορικές κορώνες, ξεδιπλώνει καρέ-καρέ και μέσα σε ελάχιστες, μόλις 100 σελίδες, τη σιωπηλή, βουβή και ανέκφραστη ανθρώπινη τραγωδία, που δεν έχει όνομα, δεν έχει αιτία, δεν κραυγάζει, δεν προσφέρεται για πρωτοσέλιδο δεν είναι κάτι το εξαιρετικό ή ηρωικό, αλλά μπορεί να γίνει κοινή μοίρα των ανύποπτων και αθώων. Σε μια Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου, αυτό το «χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας» στέλνει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα εγρήγορσης. Κάτι σαν ράπισμα…
INFO
Τελευταία πόλη
Διονύσης Μαρίνος
Σελ. 101, Τιμή € 10,65
Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012
ΠΩΣ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΑ ΑΝΤΙΤΥΠΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Τελευταία πόλη, Διονύσης Μαρίνος, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012
- Συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα και πατήστε «Αποστολή»
- Ο Διαγωνισμός ισχύει μέχρι 20 Ιουνίου 2012
- Αν είστε κάτοικος εκτός Αθηνών, γράψτε και την ταχυδρομική σας διεύθυνση για να σας σταλεί.
[gravityform id=”4″ name=”Φόρμα Συμμετοχής” ajax=”true”]
- Μετά τη λήξη του διαγωνισμού τα ονόματα των νικητών θα αναρτηθούν στο Book Bar.
- Οι τυχεροί θα παραλάβουν το αντίτυπο τους από το Βιβλιοπωλείο Γαβριηλίδη Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, 210 3228839, Δε-Πα 9:00 πμ.-9:00 μ.μ., Σα 9:00 πμ – 5:00 μ.μ.
- Δύο τυχεροί θα πάρουν από ένα αντίτυπο του βιβλίου
Καλή τύχη!!!!
- Δεν μπορεί να γίνει αποστολή στο εξωτερικό.
- Παρακαλούμε να συμπληρώνετε τα στοιχεία σας (όνομα –διεύθυνση) με ελληνικούς χαρακτήρες για να αποφεύγονται τα λάθη
