Ανακοίνωση της Εταιορείας Συγγραφέων
Ο ποιητής και φιλόλογος Νίκος Γρηγοριάδης
Ποντιακής καταγωγής και από τα ιδρυτικά μέλη της Εταρείας Συγγραφέων έφυγε από τη ζωή την Πέμτπη 4 Οκτωβρίου 2012.
Ο Νίκος Γρηγοριάδης γεννήθηκε το 1931 στον οικισμό Κορυφή, κοντά στη λίμνη Δοϊράνη του νομού Κιλκίς. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε στην ιδιωτική και στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση από το 1958 ως το 1982.Το 1983 προήχθη σε Σχολικό Σύμβουλο και έγινε μέλος της συντακτικής ομάδας η οποία ανθολόγησε τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, για το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Συνεργάτης και φίλος του πρόσφατα εκλιπόντος καθηγητή του ΑΠΘ Χρίστου Τσολάκη, οργάνωσε μαζί του σεμινάρια και επιμορφωτικά μαθήματα, και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το μάθημα της `Έκθεσης, με τα βιβλία του : `Εκφραση-`Εκθεση Γ’ Λυκείου, `Εκθεση ιδεών. Λόγος δημιουργικός και Το δημιουργικό γράψιμο. Η τέχνη του και η τεχνική του. Δοκίμια προβληματισμού. `Ενα μέρος των διδακτικών βιβλίων του βγήκε από τις Εκδόσεις Κώδικας, στις οποίες ήταν συνυπεύθυνος.
Αναφερόμενη στο λογοτεχνικό του έργο η ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφεών σημειώνει:
“Εκτός από τα καθαυτό φιλολογικά έργα του, ο Γρηγοριάδης ήταν και παραγωγικός ως ποιητής. Στα γράμματα εμφανίστηκε δεκαοκτώ ετών, το 1949 με τη δημοσίευση του ποιήματός του “Φεύγει ο χρόνος” στην εφημ. Μακεδονία. Στη συγκεντρωτική έκδοση (2007) των Ποιημάτων του, υπάρχουν οι δεκατέσσερεις συλλογές του¨: Το βάθος της ληκύθου (1963),Δειγματοληψία Α’(1981),Ο κήπος και η πύλη(1982),Τα μέτρα και τα σταθμά (1983),Η απουσία και ο λόγος (1985),Ίσκιοι (1987), Το αθέατο μέσα μας (1988),Βουστροφηδόν. Το σύνταγμα της ζωής (1988)[με το ψευδώνυμο ΝικόλαςΤαλμάν], Flora Mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι (1992),Μαύρες ακτές ( 1994), Δειγματοληψία Β’(1996), Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998), Ανάβαση (2002), Στρεβλές ρίμες(2006).
Η ποίησή του, γραμματολογικά ενταγμένη στον κύκλο των ποιητών της Δεύτερης Μεταπολεμικής Γενιάς, είναι ιδιαίτερα λιτή, χωρίς ίχνος επιτήδευσης και στριφνότητας, σε σημείο που να θυμίζει καθημερινό λόγο. Συνήθως έχει το ρυθμό και το νόημα ενός απόλογου, μιας στωϊκής διαπίστωσης για τα συνήθη ή και τα απροσδόκητα της ζωής (τον θάνατο, τον αιφνίδιο έρωτα) που άλλοτε παρουσιάζονται με ανεπαίσθητα δραματικό τόνο και άλλοτε με πικρό ή χιουμοριστικό.
Στην τελετή της εκδημίας του την Εταιρεία μας εκπροσώπησε ο φίλος του και μέλος της Εταιρείας μας, Γιώργος Παγανός. Για το έργο του υπάρχει ένα αφιερωματικό τεύχος, έκδοση της Πανελλήνιας `Ενωσης Φιλολόγων, στην οποία επίσης ανήκε.”
