Αφήγημα βασισμένο σε πραγματική ιστορία|
Από την Τζίνα Πανδρούλα
«Θετική ψυχολογία. Είναι απαραίτητη», είπε ορθά-κοφτά ο ρευματολόγος, ο έβδομος που επισκεπτόμουν στη σειρά, με την ελπίδα να βρω τελικά αυτόν που θα μου έλεγε μόνο όσα ήθελα να ακούσω. Κανείς όμως δεν μου «χάιδεψε» τα αυτιά, κι ας το ήθελα τόσο.
To 2011, είναι η χρονιά μου και δεν θα μου τη χαλάσει κανείς. Γέννησα την κόρη μου και έστειλα -προς το παρόν- στον αγύριστο τη θεραπεία για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Αν άκουγα τους ρευματολόγους και ξεκινούσα θεραπεία προτού μείνω έγκυος ίσως να μην είχα την τύχη να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Να είναι καλά η φαρμακοποιός, κοντά στον Αγ. Ελευθέριο, που όταν πήγα τη συνταγή με τα «βαριά» φάρμακα με ρώτησε αν έχω παιδιά και με υποψίασε. Να μην ξεχάσω μόλις μπορέσω να την επισκεφτώ και να την ευχαριστήσω. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τόσα φαρμακεία γύρισα μέχρι να πάω σε εκείνη που νοιάστηκε λίγο παραπάνω.
Σκέφτομαι λοιπόν τα λόγια του έβδομου ρευματολόγου, ενώ ανοίγω αδιάφορα την τηλεόραση. Πέφτω πάνω στις ειδήσεις των οκτώ. Περικοπές μισθών, ανεργία, ΔΝΤ, Φουκουσίμα, μια μάνα σκότωσε τα παιδιά της γιατί ζήλευε τον άντρα της. Η «Μήδεια» με το ίδιο πρόσωπο της αρχαιότητας επανεμφανίζεται στον 21ο αιώνα. Και η νέα «πολυμήδεια» τηλεόραση του 2011 σκοτώνει καθημερινά εμάς, τα παιδιά της, που χάσαμε προ πολλού την αθωότητά μας μέσα στα πάνελ και τα κουτσομπολιά, μέσα στους εικονικούς πολέμους και τη χυδαία αναπαράσταση σκηνών ωμής βίας και σεξ.
Θετική σκέψη ακούω ξανά τη φωνή του ρευματολόγου στα αυτιά μου. Τότε ακούω παράλληλα και το δυνατό κλάμα του μωρού.
«Αγάπη μου φέρε μου σε παρακαλώ την μικρή να την θηλάσω. Μάλλον πείνασε», φωνάζω τον άντρα μου για πολλοστή φορά μέσα στην μέρα. Το δεξί μου χέρι συνεχίζει να αντιστέκεται στις απέλπιδες εντολές του εγκεφάλου μου και στο μητρικό ένστικτο και παραμένει ασάλευτο.
«Πόσο καιρό ακόμη θα την θηλάζεις ; Ο γιατρός σου είπε ότι πρέπει να ξεκινήσεις άμεσα θεραπεία με χάπια και χρειάζεται να κόψεις το θηλασμό. Είναι πέντε μηνών νομίζω ότι έκανες το χρέος σου», λέει με αυστηρό ύφος ο Ορέστης που δεν αντέχει άλλο να με βλέπει να υποφέρω έτσι.
«Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είναι θέμα χρέους. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα τη θηλάσω έξι μήνες για να της προσφέρω όσο περισσότερα αντισώματα γίνεται», του απάντησα εκνευρισμένη καθώς ήταν η πολλοστή φορά που κάναμε αυτή την κουβέντα από τότε που γυρίσαμε από το γιατρό.
«Μην κάνεις το ίδιο λάθος με τη μητέρα σου. Μην στερήσεις από το παιδί μας ότι πολυτιμότερο έχει, τη μάνα του», μου απάντησε –με χτύπημα κάτω από τη ζώνη- για να ενεργοποιήσει το αίσθημα ευθύνης μου.
Η μητέρα μου. Η προσωποποίηση της αυτοθυσίας. Αν και την κατηγόρησα πολλές φορές ότι με άφησε ορφανή, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι τη θαύμαζα που επέλεξε το θάνατο της με αντάλλαγμα τη ζωή μου. Έμεινε έγκυος στα 38 μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες. Οι γονείς μου βίωσαν για 3 μήνες την απόλυτη ευτυχία. Ετοίμασαν το πιο όμορφο παιδικό δωμάτιο και ανυπομονούσαν να προσφέρουν τα πάντα στο μωρό που τόσα χρόνια περίμεναν. Παρά τις παραινέσεις συγγενών και φίλων να μην αγοράσουν και ετοιμάσουν τα πάντα για την άφιξη του μωρού – αφού σύμφωνα με την παράδοσή μας θεωρείται γρουσουζιά – ήταν τόση η χαρά τους που δεν άφησαν τίποτα για το τέλος.
Στον 3ο μήνα ο γυναικολόγος είχε δυσάρεστα νέα. Η μητέρα μου κατά πάσα πιθανότητα είχε καρκίνο στη μήτρα και θα έπρεπε να κάνουν συγκεκριμένες εξετάσεις για να εξακριβώσουν το στάδιο στο οποίο βρίσκεται. Φυσικά αυτό σήμαινε αναγκαστική διακοπή της κύησης.
Η μητέρα μου ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Όσο κι αν προσπάθησε ο πατέρας μου να την μεταπείσει ήταν αδύνατον. Όσο κι αν της είπε ο γιατρός ότι αν με γεννήσει πιθανότατα σε λίγο καιρό θα πεθάνει από καρκίνο, εκείνη απλά είπε ότι τουλάχιστον θα προλάβει να με δει. Αυτή ήταν η μητέρα μου. Άργησα όμως πολύ να την καταλάβω.
Έπρεπε να βρεθώ σε αυτό το σημείο της επιλογής που βρέθηκε εκείνη. Όχι τόσο τραγικό, όσο στη δική της περίπτωση, αλλά εξίσου εξουθενωτικό και καθοριστικό για την πορεία της υγείας μου. Ειδικά τώρα η ανάγκη για την παρουσία της ξεπερνά το θυμό μου για την απουσία της.
Ρευματοειδής αρθρίτιδα στα 35. «Τόσο μικρή» μου λένε πολλοί που δεν γνωρίζουν την έξαρση του αυτοάνοσου νοσήματος τα τελευταία χρόνια. Μεγάλη είμαι, απαντώ, αφού υπάρχουν σήμερα πολλά παιδιά που πάσχουν από τη νόσο αυτή.
Θετική ψυχολογία. Καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη της νόσου. Σημαντική θεωρείται και η άμεση διάγνωση της νόσου ώστε να ξεκινήσει εγκαίρως η φαρμακευτική θεραπεία. «Με αυτό θα πεθάνεις αλλά δεν θα πεθάνεις από αυτό», είχε πει ευθαρσώς ένας από τους 7 ρευματολόγους.
Μια φίλη κάνοντας «κοινωνικό σχόλιο» – κοινώς κουτσομπολιό – είπε ότι στη θέση μου δεν θα αποφάσιζε να κάνει παιδί. Πόσο εύκολα λέμε κάποια πράγματα όταν δεν αγγίζουν το πετσί μας. «Αν θες να ξέρεις ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει απλά πιο δυνατή», της απαντώ.
Συγγενείς και φίλοι χωρίς θέματα υγείας να τους απασχολούν επίσης αναρωτιούνται πως επέλεξα να φέρω ένα παιδί στον κόσμο παρά τα «θέματά» μου. Αν είναι δυνατόν. Όλοι έχουν άποψη στη ζωή μου. Προφασίζονται κι άλλους λόγους βέβαια για να τεκμηριώσουν την άποψή τους. Για παράδειγμα ζούμε σε δύσκολους καιρούς, οικονομική κρίση, περιβαλλοντική καταστροφή, τοξικές ουσίες στα τρόφιμα και στον αέρα κ.λ.π. Η απάντησή μου είναι απλή και άμεση. «Συνεπώς μου λέτε ότι κακώς γεννούσαν στον πόλεμο, στην κατοχή, στον εμφύλιο και δεν θα έπρεπε να βρισκόμαστε ούτε εμείς εδώ σήμερα».
Σκέψου θετικά. Προσπάθησε να αποβάλλεις το άγχος. Πάντα η θεωρία ήταν πιο εύκολη από την πράξη σκέφτομαι. Παρ’ όλα αυτά το παλεύω. Μια ζωή αγχώδης και υπερκινητική. Τώρα απαιτείται να αλλάξω τρόπο ζωής αφού πρώτα αλλάξω τρόπο σκέψης. Και ο πιο εύκολος τρόπος είναι να κοιτάζω την κόρη μου. Να αντιγράφω την ηρεμία της, τη χαρά της ανακάλυψης και της εξερεύνησης που έχουν όλα τα μωρά. Να ξαναγίνω παιδί για να μπορέσω να ζήσω ως ενήλικας.
Άργησα να εκτιμήσω την αυτοθυσία της μάνας μου. Την είχα για εγωίστρια ενώ εκείνη ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού. Νόμιζα ότι με εγκατέλειψε συνειδητά και προτιμούσα να μην με είχε φέρει στη ζωή, αντί να την ευγνωμονώ για το «δώρο» της. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Μάνα, σου αφιερώνω τους μήνες που θηλάζω την εγγονή σου αγνοώντας συμβουλές γιατρών και θεραπείες για τη νόσο. Εσύ έδωσες τη ζωή σου, εγώ θα προσφέρω τουλάχιστον το μητρικό γάλα στο πλάσμα που έφερα στον κόσμο χάρη στη δική σου αυτοθυσία.
Και μάνα, αποφάσισα να ζήσω καλύτερα τη ζωή μου και να φέρομαι καλύτερα στην οικογένειά μου, γιατί ρε μάνα στο χρωστάω…
info@bookbar.gr
