Η δόση και οι δόσεις…
Γράφει ο Νίκος Μουλίνος
Εδώ και δυο χρόνια ζούμε με …δόσεις. Παίρνουμε ανάσες που λέμε, κοντές, αλλά ανάσες! Και κάθε τόσο λες δόξα το Θεό, το καταφέραμε και την επόμενη, άντε πάλι, βόηθα Παναγιά! Σχεδόν συνέχεια και ποτέ …εφάπαξ!
Βλέπεις, τα λεφτά έρχονται απέξω, κάθε τρεις μήνες. Τώρα, μη ρωτήσετε γιατί κάθε τρεις μήνες κι όχι κάθε 6 ή κάθε χρόνο; Φταίνε, λέει , τα συμβόλαια, αλλά το είπαν και οι ειδικοί – άμα είμαστε στη τσίτα είναι καλύτερα για τους ξένους.
Αυτό, σημαίνει , όπως μου εξήγησε ένας φίλος μου που έχει διαβάσει Φρόιντ, γίνεται γιατί πρέπει να περνάμε ένα μασάζ αβεβαιότητας, ένα μασάζ αμφιβολίας, ένα άλλο διλήμματος κι ένα αγωνίας. Έτσι τα αντανακλαστικά μας είναι χαλαρά κι η υπομονή μας στην …κατάψυξη.
Γιατί σου λέει ο άλλος , έτσι και δεν πάρουμε τη …δόση μας, πάει και τελειώσαμε, τη κάτσαμε τη βάρκα που λένε. Πρέπει να προσέχουμε! Τη δόση και τα μάτια μας κι αν, λέμε τώρα, αν οι άνθρωποι θέλουνε και κάτι, για να μας δώσουν τη δόση μας , ε, ας μην είμαστε κι αχάριστοι , να τους δώσουμε κι εμείς κάτι, δε χάθηκε κι ο κόσμος.
Έπειτα τόση εθνική κυριαρχία είναι λίγο έως πολύ …φασαρία! Κι ευτυχώς που η κυβέρνηση το κατάλαβε και τους τα δίνει και προκαταβολή, διότι σου λέει δε θα μας περάσετε εμάς για παρακατιανούς και άσχετους! Μπορεί να μην έχουμε, αλλά έχουμε να… δώσουμε!
Οι δόσεις μας κυνηγάνε, όλους και συνέχεια.
Προχτές που ξέχασα να πάρω τη δόση από τα φάρμακα μου, η Ιουλία , έβαλε τις φωνές:
«Βρε αγάπη, πάρε τη δόση σου! Άμα δε την πάρεις θα σου ανέβουνε …όλα! Κατάλαβες;» και μετά, στα μουλωχτά, είπε και το δικό της «Αν και μερικά ανεβαίνουν από μόνα τους».
Το πρόβλημα με τις δόσεις έχει στεναχωρήσει πολύ τη κυβέρνηση. Τη καταλαβαίνω, όσο νάναι κι αυτή. Θέλει κάτι τις εφάπαξ κι έρχονται οι άλλοι, οι ξένοι δηλαδή, και σου λένε: Στοπ, όλα με δόσεις! Στεναχώρια, όμως έχουν και οι άλλοι που δεν είναι στη κυβέρνηση. Άκου να δεις! Αυτοί δε θέλουνε δόσεις, και τι θέλουνε; Να γίνουν …κυβέρνηση, λέει, για να φτιάξουν τις δόσεις …αλλιώς!
Εγώ το λέω, οι δόσεις είναι πολύ παλιά ιστορία, σιγά μη το ανακαλύψαμε τώρα. Όλη μας τη ζωή, με δόσεις τη βγάλαμε! Το αυτοκίνητο; Με δόσεις. Το διαμέρισμα στη Βούλα; Πληρώνουμε δόσεις. Το ταξιδάκι στη Πράγα; Ακόμα το εξοφλούμε. Ακόμα και τη κηδεία της πεθεράς μου, που ήταν ανασφάλιστη και δεν είχε ούτε ΙΚΑ ούτε ΟΓΑ, με δόσεις τη κάναμε! Και τα κοινόχρηστα πέρυσι, λίγα – λίγα τα δίναμε. Πρώτα δίναμε τις δόσεις κανονικά, τώρα, εδώ κι ένα χρόνο, μπορεί και παραπάνω, τις αραιώσαμε. Τις κάναμε, στην αρχή, όπως οι ξένοι, κάθε τρίμηνο, ύστερα το πήγαμε στους 5 μήνες και 6 μερικές φορές. Μας παίρνουν στο τηλέφωνο, όμως. Βέβαια, μας λένε ότι είμαστε καθυστερημένοι κι η Ιουλία όταν το άκουσε για πρώτη φορά, τα πήρε κι έγινε … Τουρκάλα! Θα μου πεις είναι που βλέπει και πολλά τούρκικα σίριαλ, διότι, εδώ που τα λέμε μας έχουνε δώσει πολύ μεγάλη δόση από αυτά!
Αλλά κι η κυβέρνηση κινείται κι αυτή με δόσεις. Μέτρα; Με δόσεις. Κάθε μέρα κι ένα μέτρο, έτσι ξέρεις και τι σου γίνεται. Σου κόβει το μισθό; Στο λίγο- λίγο, με ρέγουλα. Σου μειώνει τις παροχές; Με δόσεις για να μη σου φανεί. Σε αφήνει χωρίς δουλειά; Αυτό το λέει κι αλλιώς, πάλι με δόσεις. Ρώτησα το φίλο μου, γιατί γίνεται αυτό και δε το κάνει μπαμ και κάτω; Αυτόν το φίλο που έχει διαβάσει Φρόιντ, και μου είπε ότι η κυβέρνηση το κάνει για να το συνηθίσουμε και ύστερα πια να το έχουμε ανάγκη! Να αποκτήσουμε …εθισμό στη δόση, δηλαδή!
Και πράγματι, αυτή η ιστορία με τις δόσεις μας έκανε πιο ψύχραιμους- ταπί ήμασταν από καιρό. Ξέρεις τι είναι να σου βάζει η κυβέρνηση δίλημμα; Θα την πάρουμε ή δεν θα την πάρουμε! Έχει και κάτι ρομαντικό μέσα του όλο αυτό. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις τη μαργαρίτα, «Μ ‘ αγαπά την παίρνω, δε μ ‘ αγαπά δε τη παίρνω»! Έτσι ξεχνάς τα δικά σου προβλήματα σου και ζεις αλλιώς. Αποκτάς μιαν άλλη εξάρτηση και συνηθίζεις και στο φόβο. Διότι, άμα φοβάσαι σκέφτεσαι περισσότερο και μιλάς λιγότερο. Κι όπως μου είπε ένας άλλος φίλος μου, που δε διαβάζει Φρόιντ, απλά σκέφτεται, όταν δε μιλάς βοηθάς στη κατάσταση! Βοηθάς και την κυβέρνηση βέβαια. Διότι αφού η κυβέρνηση δεν ακούει …φωνές σου λέει «πάμε καλά!»
Ο Μπάμπης σταματάει να… γράφει. Διαβάζει ξανά και ξανά το κομμάτι που έγραψε, προβληματίζεται, όμως, για το τέλος…. Λίγο απότομα το κλείνει, του φαίνεται, αλλά, ύστερα χαμογελάει, μάλλον ευχαριστημένος. Θα το γράψει με …δόσεις κι αυτός! Και πάει στα emails και το στέλνει στην τοπική εφημερίδα που την ξαναβγάζουνε ύστερα από μήνες, λες και τη κυκλοφορούνε με δόσεις κι αυτή! Και εκμυστηρεύεται στη Ιουλία, λίγο μετά, ότι όλα σε τούτη τη ζωή, με… δόσεις δίνονται και μόνο ο έρωτας είναι .. εφάπαξ!
Επιμέλεια κειμένου, εικονογράφηση: Ελπίδα Πασαμιχάλη
