Γιώργος Σκούρτης
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
«Αυτά που θα διαβάσετε βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, πραγματικούς ανθρώπους που ζούνε δίπλα μας -κάποιοι ίσως να έχουν πεθάνει- και, το κυριότερο, έχουν υποστεί την αναγκαία μυθοπλαστική διαδικασία, τόσο τα γεγονότα, όσο και οι άνθρωποι. Ο συγγραφέας, ως πασίγνωστον, θρέφεται από τις σάρκες και τα πάθη των άλλων. Αν δεν υπήρχε η ίδια η ζωή να τροφοδοτεί τη φαντασία μας, δε θα υπήρχε καμία τέχνη. Αυτός ο μπάτσος δε βγήκε «μέσα απ’ το μυαλό μου». Εγώ, απλώς, επεξεργάστηκα τα αληθινά γεγονότα, παίζοντας το ωραίο παίγνιο της λογο-τεχνίας».
Με αυτό το σημείωμα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο Γιώργος Σκούρτης επανεμφανίζει στο κοινό τον «Μπάτσο» του, για να διαπιστώσουμε πως είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.
Πολυγραφότατος, κυρίως για το θέατρο, ο Γιώργος Σκούρτης παρουσιάζει ένα άκρως ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Η ωμή πραγματικότητα και το σαρκαστικό – αυτοσαρκαστικό του χιούμορ , αναδεικνύουν τις αληθινές ιστορίες που εξιστορεί δια μέσω του μπάτσου. Διατηρώντας το θεατρικό ύφος στην αφήγηση, στο οποίο ο Γιώργος Σκούρτης είναι πραγματικός «μάστορας», το μυθιστόρημα διαθέτει τη ζωντάνια, τη δύναμη και το μπρίο θεατρικού μονολόγου.
«Θα μου πείτε, ίσως: «Και τι µας ενδιαφέρει εµάς η ιστορία κάποιου µπάτσου;» ∆εν ξέρω… Κι εγώ θα προτιµούσα να ήµουνα κολγκέρλ ή, ας πούµε, ο λωποδύτης-φάντασµα, αλλά µια που είµαι µπάτσος µ’ αρέσει να λέω και ν’ ακούω µονάχα για µπάτσους. Κι είναι και τ’ άλλο: ζούµε σε κοινωνία µπάτσων και, πώς να το κάνουµε, κάθε ιστορία για µπάτσο –έστω για κάποιον τυχαίο– ενδιαφέρει τους πάντες. Και πρώτα απ’ όλα τι σηµαίνει µπάτσος, ε; Αυτό µε είχε ρωτήσει τις προάλλες ένας νιόβγαλτος. Του λέω: «Ποιος σε χαστούκισε όταν ήσουνα πιτσιρικάς;» «Ο πατέρας µου», µου λέει. «Και µετά τον πατέρα σου;» επιµένω. «Ο δάσκαλος». «Και µετά το δάσκαλο;» «Ο χωροφύλακας», µου είπε το παιδί. «Ε, τότε», του λέω, «ο πατέρας σου ήτανε ο πρώτος µπάτσος της ζωής σου, ο δάσκαλος ο δεύτερος, ο χωροφύλακας ο τρίτος και πάει λέγοντας. Μπάτσος σηµαίνει χαστούκι, σηµαίνει εξουσία, σηµαίνει ρουφιανιά –“τούτοι οι µπάτσοι που ’ρθαν τώρα, τι γυρεύουν τέτοια ώρα”-–, σηµαίνει να χτυπάει το κουδούνι σου το πρωί, να βγαίνεις στην εξώπορτα και να βλέπεις το γάλα χυµένο και το γαλατά µπουζουριασµένο». Με κοίταζε το παιδί. «Ευχαριστώ, κύριε συνάδελφε», µου είπε. Καλό παιδί. Πάνω απ’ όλα το καθήκον.»
Στο σημείο αυτό, διαφωτιστική θα ήταν για τον αναγνώστη μια ετυμολογική ερμηνεία της λέξης «Μπάτσος» από τον Γιώργο Μπαμπινιώτη: «Το μπάτσος (από το τουρκικό baç στη γλώσσα των προσεκτικών ομιλητών δηλώνει συνήθως τον αστυφύλακα, το όργανο της τάξεως, αλλά με μια αρνητική χροιά που παραπέμπει στην άσκηση βίας πάνω σε αθώα θύματα, στην αυταρχική εξουσία που ταλαιπωρεί αδύναμους πολίτες κ.τ.ό. Στον λόγο των ίδιων ομιλητών η ουδέτερη λέξη για το όργανο της τάξεως είναι η λέξη αστυνομικός (και αστυνόμος, πβ. «κλέφτες κι αστυνόμοι» που έλεγαν και λένε τα παιδιά παίζοντας και αγγλ. cops and robbers), συνδεόμενη με εύσημες σημασιολογικές συνυποδηλώσεις (την προστασία του πολίτη από τους κακοποιούς, την καταδίωξη των εγκληματιών, την εξασφάλιση της ζωής και της περιουσίας των πολιτών κ.τ.ό.).» Συνώνυμη της λέξης «μπάτσος» που δηλώνει το άργανο της τάξης, είναι και το χαστούκι, το ράπισμα. Στην περίπτωση αυτή η λέξη θεωρείται ηχοποίητη από τον ‘χαρακτηριστικό ήχο «μπατς» και της αποδίδεται λατινογενής προέλευση. Είναι προφανές πως στον «Μπάτσο» του Γιώργου Σκούρτη μπορούν να αποδοθούν και οι δύο ερμηνείες.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αθήνα όπου ο πρωταγωνιστής της ιστορίας προσπαθεί να εξιχνιάσει την δολοφονία της ερωμένης του. Στο φόντο προβάλλει ο υπόκοσμος, οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί και τα ναρκωτικά. Η νεκρή ερωμένη και ο ναρκομανής αδερφός μπερδεύονται μέσα στο μυαλό του αστυνομικού και συνθέτουν μια ιστορία εξαιρετικά συναρπαστική που θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για κινηματογραφική ταινία. Κοινωνικά ερωτήματα πιο επίκαιρα από ποτέ χαρίζουν στο κείμενο και στους συλλογισμούς του Γιώργου Σκούρτη πραγματικά προφητικές διαστάσεις.
Με γλώσσα άμεση, καθημερινή, «της πιάτσας», μια γλώσσα που παραπέμπει ευθέως στη λογοτεχνία του «βρόμικου ρεαλισμού» (Τσαρλς Μπουκόβσκι) , με εκείνον τον υπόγειο λυρισμό που έχει η γλώσσα του λαϊκού καφενείου και βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του λογοτεχνικού καθωσπρεπισμού των ημερών μας, ο Γιώργος Σκούρτης υπογράφει ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί από την αρχή μέχρι το τέλος. «Ένα μυθ-ιστόρημα για το ερωτικό πάθος κι άλλα πολλά», όπως αναφέρεται στον υπότιτλο του βιβλίου
ΕΛΠΙΔΑ ΠΑΣΑΜΙΧΑΛΗ
ΒΙΟ
O Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου και ζει πάντα. Πρωτοεμφανίστηκε το 1970 με το έργο του «Oι νταντάδες», στο Θέατρο Tέχνης του Kάρολου Kουν, ένα έργο-σταθμό της σύγχρονης δραματουργίας μας. Aκολούθησαν τα έργα «Oι μουσικοί» (1972), «Oι εκτελεστές» (1988) και δύο –άπαιχτα ακόμα– έργα, που ολοκληρώνουν το ιδιαίτερο θεατρικό κόρπους του συγγραφέα, «Oι ηθοποιοί» (2000) και «Oι παγιδευτές» (2003). Το «Kομμάτια και θρύψαλα» παίχτηκε το 1976 σε σκηνοθεσία Kάρολου Kουν και από τότε παίζεται σχεδόν κάθε χρόνο από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους. H γλώσσα του –σκληρή και βίαιη, αλλά πάντα μέσα από συγκεκριμένους χαρακτήρες– έχει επηρεάσει τους μετέπειτα θεατρικούς συγγραφείς. Tο μυθιστόρημα «Mπάρμπα-Tζωρτζ»… «Mια φορά ήταν ένας μόνος του» (1980) και εν συνεχεία τα αφηγήματα «Aυτά κι άλλα πολλά» (1981) και «Iστορίες με πολλά στρας» (1989) δημιούργησαν «τομή» στο μέχρι τότε ελληνικό λογοτεχνικό πεδίο. O Σκούρτης, κυρίως στην πεζογραφία του, μπορεί να δείχνει αυτοβιογραφικός, στην ουσία όμως είναι αποκαλυπτικός, με ξεκάθαρο το στοιχείο της κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας. Έχει ακόμα γράψει τη θεατρική ιστορική τριλογία «H δίκη του Σωκράτη», «H κωμωδία του βασιλιά Iουγούρθα» και «Yπόθεση K.K.», τα οποία παραμένουν ακόμη άπαιχτα, μολονότι το ανέβασμά τους θα τα αναδείκνυε σε κορυφαία έργα της σύγχρονης δραματουργίας μας. Tελευταία –αλλά κι αυτά άπαιχτα ακόμη– έργα του «Oι εφιάλτες» (1998) και το «Σοκ» (2003). Έχει γράψει μια σειρά έργων βασισμένων στο θέατρο σκιών, από τα οποία μόνο «O Kαραγκιόζης παρά λίγο Bεζύρης» (1973) έχει ανεβεί – στο Θέατρο Tέχνης σε σκηνοθεσία Kάρολου Kουν. Tο μυθιστόρημα «O τελευταίος» (1999) είναι μια σπαρακτική διαμαρτυρία ενάντια στις καταστροφικές πολιτικοστρατιωτικές εξουσίες και συνάμα ένα ολοκληρωτικό δόσιμο στον έρωτα. Tο μυθιστόρημά του «Mπάρμπα-Tζωρτζ» έχει εκδοθεί στα γερμανικά από τον ελβετικό οίκο Unionsverlag (1986), ενώ «Tο συμπόσιο της Σελήνης» εκδόθηκε στα ιταλικά από τον Crocetti (2003). Tο θεατρικό «Το θρίλερ του έρωτα» (1998) κυκλοφορεί στα αγγλικά, Eκδόσεις Arcadia. Το βιβλίο «Eκποίηση» (2004) είναι μια εκ βαθέων καταγραφή σκέψεων, στίχων, ερωτικών σπαραγμάτων και νυχτερινών κατανύξεων. Ο «Κίλερ» (2004) είναι ένα βίαιο, ανατρεπτικό και συναρπαστικό αφήγημα, με 50 διαδραστικές «ιστορίες θηρίων», με πρωταγωνιστικό ήρωα τον Κίλερ.
INFO
Αυτός ο μπάτσος
Γιώργος Σκούρτης
Εκδόσεις Λιβάνη 2014
Σελ. 206, Τιμή € 13,33
Τα Αποτελέσματα της Κλήρωσης
Τα Ονόματα των Τυχερών
Γιώργος Θεσσαλονικεύς, Θεσσαλονίκη
Μιχάλης Μαυράκης, Κρήτη
Πηνελόπη Πετράκου, Αθήνα
ΠΩΣ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΑ ΑΝΤΙΤΥΠΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Αυτός ο μπάτσος, Γιώργος Σκούρτης, Εκδόσεις Λιβάνη
- Συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα και πατήστε «Αποστολή»
- Ο Διαγωνισμός ισχύει μέχρι και 21 Ιουλίου 2014
- Αν είστε κάτοικος εκτός Αθηνών, γράψτε και την ταχυδρομική σας διεύθυνση για να σας σταλεί και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας.
[gravityform id=”4″ name=”Φόρμα Συμμετοχής”]
Μετά τη λήξη του διαγωνισμού τα ονόματα των νικητών θα αναρτηθούν στο Book Bar.- Οι τυχεροί θα παραλάβουν το αντίτυπο τους από το βιβλιοπωλείο των Εκδόσεων Λιβάνη, Σόλωνος 98, 10680, Αθήνα, Ώρες καταστημάτων, Τηλ: 2103661200
- Τρεις τυχεροί θα πάρουν από ένα αντίτυπο του βιβλίου
Καλή τύχη!!!!
- Δεν μπορεί να γίνει αποστολή στο εξωτερικό.
- Παρακαλούμε να συμπληρώνετε τα στοιχεία σας (όνομα –διεύθυνση) με ελληνικούς χαρακτήρες για να αποφεύγονται τα λάθη
- Θερμή παράκληση: Για τη συμμετοχή σας στην κλήρωση είναι αρκετό να συμπληρώσετε ΜΙΑ ΦΟΡΑ τη Φόρμα Συμμετοχής. Διαφορετικά δημιουργείται πρόβλημα στο Inbox και οι πιθανότητες επιτυχίας δεν αυξάνονται.
