Επιστροφή στην καθημερινότητα…….
Γράφει ο Νίκος Μουλίνος
Ο Μπάμπης άκουσε τα νέα! Ο Μπάμπης είδε τα νέα! Πώς να μην τα δει; Βούιξαν οι τηλεοράσεις τόσες μέρες. Θα χρεοκοπήσουμε ή δεν θα χρεοκοπήσουμε; Πήγε να του φύγει η ψυχή. Ύστερα διάβασε κιόλας. Έτσι κατάφερε να μάθει και να νομίζει, πια ότι …ξέρει! Λέμε για τη κυβέρνηση, τη νέα κυβέρνηση. Τι νέα δηλαδή; Μάλλον θα λέγαμε ….μεταχειρισμένη, φτιαγμένη από τα …αποφάγια της χθεσινής μέρας, όπως κάνει η Ιουλία, καμιά φορά, που στρώνει το τραπέζι για φαγητό.
«Ότι είχαμε Μπάμπη μου στο ψυγείο από χθες», δικαιολογείται.
Ο Μπάμπης πάντως, περιμένει ότι κάτι θα κάνει η νέα κυβέρνηση. Έτσι, από διαίσθηση δηλαδή το περιμένει. Χωρίς να είναι βέβαιος για τίποτα. Γιατί δηλαδή, να μην κάνει; Θα μου πεις είναι και κάποιοι που δεν κάνουνε τίποτα κι αφήνουν τα πράγματα όπως τα βρήκανε ή και χειρότερα….
«Κι αυτοί κάτι …κάνουνε Ιουλία», της εξηγεί.
«Πως;»
«Δες το πράμα διασταλτικά. Διότι κι η αδράνεια είναι μια μορφή δράσης και δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό που σου λέω, δεν είναι ούτε υπερβατικό ούτε μεταφυσικό, κατάλαβες;»
«Λες Μπάμπη να μας κρύβουν κάτι;» τον ρωτάει
Ο Μπάμπης κουνάει το κεφάλι, πέρα – δώθε, αμίλητος και πιάνει …κουβέντα με τον εαυτό του
«Ότι κάτι κρύβουνε είναι περισσότερο από σίγουρο. Παλιά ιστορία. Όλοι τους κρύβουν κάτι. Όμως στη μέσα τσέπη όλο και κάτι θα έχουν για μας, που μας φτύσανε και κάνανε τα δικά τους. Αύριο θα μου πεις, έλα εδώ δικέ μου και ρίχτα γιατί η πατρίδα πάει στο γκρεμό, και εδώ που τα λέμε, τόσο καιρό μου έχεις γανώσει το κεφάλι ότι αυτός που δίνει τα λεφτά του έχει και δικαιώματα. Κι εγώ λεφτά σου δίνω τόσο καιρό, αλλά δικαιώματα δεν βλέπω! Μπορείς να μου πεις που είναι τα δικά μου; Ρωτάω, αλλά κάνεις πως δεν ακούς…»
Ο Μπάμπης, στο μεταξύ, έχει φτάσει στο ψυγείο , το ανοίγει και γυρίζει στην Ιουλία
«Πρέπει να πάμε σούπερ – μάρκετ», δεν έχει τίποτα
«Είπαμε να περιμένουμε λίγο, μέχρι να πληρωθείς».
Και ξαφνικά αλλάζει τόνο ο Μπάμπης και ρωτάει την Ιουλία
«Και δε μου λες πενήντα νοματαίοι, γιατί τόσοι είναι, πενήντα, μπορείς να μου πεις πως θα συνεννοηθούν;»
«Τι εννοείς;»
«Στο υπουργικό, στο συμβούλιο ρε παιδί μου…. Πως θα γίνεται; Τόσοι άνθρωποι; Πώς θα συνεννοούνται μεταξύ τους;»
«Δε ξέρω… Τι να σου πω!» κάνει η Ιουλία, σχεδόν αδιάφορη.
Και ο Μπάμπης αναλαμβάνει να… εξηγήσει
«Δε λέω, να σωθούμε, όλοι το λένε. Γιατί να μη σωθούμε; Το σωστό είναι να σωθούμε, αλλά δεν είναι μόνο σωστό είναι και αναγκαίο για να μην πούμε και απαραίτητο. Ίσως μάλιστα να είναι και αναπόφευκτο…. Όμως, βρε αδελφέ, γιατί τόσοι πολλοί για …σωτήρες ; Τι είναι αυτό το πράμα; Παγκόσμια πρωτοτυπία!… Έναν αντιπρόεδρο η Αμερική , εμείς δυο. Ένας κάνει κουμάντο για την άμυνα, άντε δυο, εμείς τέσσερεις. Αμ εκεί στην ανάπτυξη; Συνωστισμός. Δε λέω, άμα είσαι σε …ανάπτυξη χρειάζεσαι κόσμο, όχι όμως κι έτσι!… Άντε τώρα να μαζευτούν για να συνεδριάσουν. Θέλεις μισή μέρα μόνο για να τους ειδοποιήσεις. Ο ένας μπορεί να είναι απασχολημένος, ο άλλος σε σύσκεψη ο τρίτος στη τηλεόραση , ο τέταρτος να μην δουλεύει το κινητό του. Την υπόλοιπο από τη μισή μέρα τη χρειάζονται για να μπούνε στην αίθουσα του υπουργικού. Να χαιρετήσει ο ένας τον άλλον, να μιλήσουν στον πρωθυπουργό, να πούνε «τι κάνεις πως είσαι» μεταξύ τους και να ξεκινήσουνε, φέξε μου και… περίμενε. Κι άμα τώρα χρειαστεί να μιλήσουνε, από δέκα λεπτά ο καθένας, έχουμε 500 λεπτά, δηλαδή κάτι περισσότερο από 8 ώρες, χωρίς να υπολογίσεις δευτερολογίες, διακοπές, διευκρινίσεις. Έτσι θα περάσει η νύχτα θα έλθει η άλλη μέρα και θα πας ξενύχτης για δουλειά. Κι αν αυτό γίνεται ή χρειαστεί να γίνει πέντε με έξι φορές το μήνα τότε οι άνθρωποι δε θα προλαβαίνουνε να κάνουνε τίποτα άλλο, παρά μόνο να τους παρακολουθούνε! Υπάρχει κι η λαϊκή παροιμία που λέει ότι, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει»…..
Κι ο Μπάμπης ανάβει τσιγάρο και βγαίνει στη βεράντα να πάρει αέρα, γιατί του φάνηκε να πνίγεται….
Επιμέλεια κειμένου, εικονογράφηση: Ελπίδα Πασαμιχάλη
