«Μοναδική στεριά/ Οι στήμονες μιας παπαρούνας»/
Ρολόγια και άλλοι χτύποι τιτλοφορείται η δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη από τις εκδόσεις Μελάνι. Ρολόγια που μετρούν τον χρόνο των ζωντανών σε χώρους αναμονής ή και στους τοίχους των σπιτιών σαν πελώρια μάτια που εντείνουν την ανθρώπινη αγωνία. Και άλλοι χτύποι όπως το τικ – τακ της καρδιάς που είναι ένα όργανο που συσπάται.
Η Μαρία Κουλούρη γράφει λιτά και ολιγόστιχα ποιήματα σαν τους χτύπους της ζωής. Χρησιμοποιεί την ποίηση της για να διατυπώσει τις στιγμές που θέλει να φυλακίσει στη μνήμη, μιας και που ο χρόνος είναι κάτι που γλιστρά μέσα από τα χέρια μας.
Εγώ κυνηγούσα το καπέλο μου/ Στερεώθηκα κάποτε/ Μοναδική στεριά/ Οι στήμονες μιας παπαρούνας (Πλάνο Ονείρου, σελ. 24)
Πέρα από τις ιστορικές στιγμές και τις εκάστοτε συνθήκες στη ζωή ενός ανθρώπου, εκείνο που πραγματικά έχει σημασία είναι η ροή όπου ταξιδεύουν οι ψυχές. Τα ρολόγια μετρούν τον χρόνο και έρχεται κάποτε ο καιρός για να μιλήσει κανείς για ό,τι τον αφορά, ώστε να δοκιμάσει να κοιτάξει, μέσα από τις χρονικές στιγμές, την ουσία των πραγμάτων. Η ανάγκη να ελευθερωθεί η ψυχή από το βαρύ φορτίο έχει πάντα το ανάλογο κόστος σε δάκρυα που στην πορεία γίνονται λέξεις.
Στα νερά του ποταμού που πνίγει τους θεούς/ Κλαίω πολύ πριν/ Πριν αρχίσω να λέω (Απολίθωμα, σελ. 10)
Για την ποίηση βέβαια χρειάζεται πριν απ’ όλα «ποιητικό αυτί». Εννοώ ότι καθώς διαβάζει κανείς τα ποιήματα της Κουλούρη γίνεται κοινωνός ενός εσωτερικού ρυθμού που διέπει το βιβλίο. Μορφικά τα ποιήματα μοιάζουν και η έκτασή τους είναι μικρή, σαν να είναι το κάθε ποίημα κι ένας χτύπος, ένας κρίκος μιας προσωπικής αλυσίδας. Και καθώς οι αλυσίδες σέρνονται στο πάτωμα κάνουν κι αυτές έναν συγκεκριμένο ήχο. Ο καθένας μας είναι δεσμώτης του κόσμου όπου ζει και όπου συμμετέχει αναγκαστικά, είτε το κρύβει είτε έχει το σθένος να το ομολογεί.
Στην αγάπη απέτυχα υπέροχα/ Πίνω ακόμα κάτι ποτά/ Και καθαρίζω τα ίχνη από τα ρούχα μου (Αναφορά προόδου, σελ. 33)
Τα είκοσι πέντε ποιήματα της συλλογής έχουν μια λακωνικότητα στον στίχο. Η Κουλούρη δεν φλυαρεί, τοποθετεί τις λέξεις σαν καρφιά και αυτό δίνει στην ποίησή της μια ισχυρή υπόσταση. Γυρνάς τη σελίδα και θυμάσαι τον στίχο, τον συγκρατείς σκεπτόμενος τη δική σου θέση μέσα σ’ αυτόν. Έτσι γνωρίζεις ότι υπήρξαν άνθρωποι που κάποτε, σε κάποιον χτύπο της ζωής τους, βίωσαν ένα ηχηρό συναίσθημα σε κάποια αίθουσα αναμονής ή σε κάποιο πάτωμα κοιτώντας τις αλυσίδες τους ή ακόμα και σε κάποιον τοίχο κολλημένοι στο τικ – τακ ενός ρολογιού. Και τότε αισθάνεσαι σαν αναγνώστης τη δυνατότητα να αναπνέεις βαθύτερα μέσα στον χρόνο που διανύεις.
Δεν είναι τυχαίο/ Τόσος ουρανός υπήρξαν άνθρωποι/ Στα χέρια τους μεγάλωσε η σφαίρα/ Εξαντλημένοι τώρα εκδρομείς/ Στάθηκαν στις πέτρες/ Κοιτάζοντας μύθους και αλλαγές/ Μετρώντας τα ρολόγια/ Ίσως φτάσουν τα χρήματα/ Για μια κοσμογονία (Έργα και ημέρες, σελ. 12)
INFO
Ρολόγια και άλλοι χτύποι
Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις Μελάνι 2015
Σελ. 40, Τιμή € 8
Το σημείωμα του εκδότη
ΕΝΑΝΤΙΑ
Φορώντας φύλλα
Ως απόδειξη των αισθημάτων μου
Ανατίναξα την πόλη
Ό,τι απόμεινε η σιδερένια πόρτα
Στον κήπο που ευδοκιμείς
Και τα δέντρα
Προμαχώνες της σκιάς σου
Ερωτεύομαι τους κορμούς
Ελπίζοντας αιώνες
Παντρεύομαι το χώμα
Κομμάτι από πλευρό
Και ύλη απομυζώντας
Αναβάλλομαι
Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, “Ρολόγια και άλλοι χτύποι”, ο χρόνος βιώνεται ποικιλοτρόπως, προβάλλεται όμως πάντα σε μεγάλη κλίμακα: ως συνείδηση του τέλους αλλά και ως υπέρβασή του, ως μνημείωση και ανασκαφή του παρελθόντος, ως πρόπλασμα αιωνιότητας, αντοχή αλλά και εξάντληση, ως μονιμότητα και ως ελιγμός διαφυγής. Εδώ το αρχέγονο και το διαχρονικό διαπλέκονται με τη συγχρονία.
Τα ποιήματα της συλλογής κινούνται έτσι ανάμεσα στην επίγνωση της φθαρτότητας και στην εναντίωση σε αυτήν, μέσω της κατάφασης στην ύλη, τη σωματικότητα και την προσδοκία της.
ΒΙΟ
Η Μαρία Κουλούρη γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1975. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως λογοθεραπεύτρια, σύμβουλος ψυχικής υγείας και εμψυχώτρια θεατρικής ομάδας ενηλίκων με αυτισμό και νοητική υστέρηση. Θεατρικά της μονόπρακτα έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Αθήνας. Για την ποιητική της συλλογή “Μουσείο άδειο” (εκδ. Μελάνι), βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων. Επίσης ήταν υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, καθώς και ως πρωτοεμφανιζόμενη ποιήτρια στα λογοτεχνικά βραβεία του περιοδικού Ο Αναγνώστης. Θεατρικά της μονόπρακτα έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Αθήνας. Έχει γράψει το σενάριο της ταινίας μικρού μήκους «Μη με λησμόνει».
