Ο βελούδινος ιμπεριαλισμός της Γερμανίας

October 25, 2012

1253

Η γερμανόφιλη υστερία της Γαλλίας

Άρθρο του ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ

Μετά τον Πόλεμο, Γάλλοι δημοσιογράφοι και διανοούμενοi

έτειναν το χέρι της συμφιλίωσης με τους εχτρούς τους Γερμανούς ώστε να ξεπεράσουν εθνικιστικά στερεότυπα. Δεν ήθελαν ν’ακούσουν καμμιά κριτική για την νεα Γερμανία, που σήμερα με πολύ μακιαβελισμό – μερκιαβελισμό πάει να ιδρύσει στην Ευρώπη έναν βελούδινο ιμπεριαλισμό δείχνοντας τα δόντια της μόνο με την περίπτωση της Ελλάδας.

Οι Γαλλοι ελάχιστα αντιστάθηκαν στους Γερμανούς, κυρίως στα λόγια…

Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γάλλοιεπιχείρησαν να υιοθετήσουν μια συμπεριφορά ανωτερότητας, θέλοντας να δείξουν ότι είχαν απαλλαγεί από τον εθνικισμό τους απέναντι στους Γερμανούς και τους πρόσφεραν χέρι φιλίας, στην πραγματικότητα όμως εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους για το γεγονός ότι το Παρίσι διασώθηκε από την ολοκληρωτική καταστροφή που είχε διατάξει ο Χίτλερ, ενώ οι δυνάμεις της γερμανικής κατοχής δεν είχαν καταστρέψει ολοσχερώς τη χώρα τους, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη στην Ελλάδα. Πράγματι οι Γάλλοι αντιστάθηκαν ελάχιστα στους Γερμανούς και κυρίως στα λόγια. Ας μην ξεχνάμε ότι το Βισύ εγγυήθηκε την ακεραιότητα της χώρας και την αφοσίωση -νομιμοφροσύνη των αποικιών. Αν δεν υπήρχε η στοιχειώδης και κυρίως επιδεικτική συμμετοχή του Ντε Γκωλ στην αντίσταση, οι Γάλλοι θα είχαν ξεφύγει από τον Πόλεμο ουσιαστικά “αβρόχοις ποσί”.

Του Νάνου Βαλαωρίτη

Μετάφραση: Ελπίδα Πασαμιχάλη

Εκείνη η ομόφωνη στάση των Γάλλων διανοουμένων, τοσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς, προς τους Γερμανούς, τους έχει οδηγήσει σε μια υποκριτική συμπεριφορά σήμερα, ότι “Κοιτάξτε πως εμείς ξεπεράσαμε τις προκαταλήψεις του Β’΄Παγκοσμίου Πολέμου, πόσο σπουδαίοι και μεγαλόψυχοι είμαστε και πως συγχωρούμε τους εχθρούς μας, και πόσο πολιτικά ορθοί είμαστε, προκειμένου να δημιουργήσουμε μια την Ενωμένη Ευρώπη, σε αντίθεση με τους Έλληνες, στους οποίους, σύμφωνα με τον Jean Quatremer, έχει αναπτυχθεί μια “οργισμένη αντι-γερμανική υστερία, η οποία παραβλέπει τις δικές τους ευθύνες που τους οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση”.

Οι σημαίες υπήρξαν σύμβολα εθνικισμού, πολύ περισσότερο η σβάστικα με τις φρικτες μνήμες

Αφορμή για την δημοσίευση του άρθρου του Jean Quartemerστην αριστερή “Liberation” υπήρξε η επίσκεψη τής (αγαθών προθέσεων!) Άγκελας Μέρκελ στην Ελλάδα και η υποδοχή που εισέπραξε από τα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς. Κάποιοι εξτρεμιστές έκαψαν σημαίες των ναζί. Οι σημαίες, που συνήθως συμβολίζουν τον εθνικισμό και άλλα δεινά, στοχοποιούνται συχνά από τους αντιπάλους και υπάρχουν περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και από ποπ καλλιτέχνες σαν ξεσκισμένα εμβλήματα. Πρόκειται για μια εξωτερική εκδήλωση, ένα είδος χάπενινγκ.

Όταν όμως οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το πανέμορφο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, για να δείξουν -πιθανότατα στους Έλληνες-το δάκτυλο, πολύ περισσότερο που συνοδευόταν από ένα βίαιο λιβελογράφημα, αυτό πράγματι αποτελεί βλασφημία ενάντια στην ομορφιά, την αισθητική και τον πολιτισμό. Αν αυτό το έκαναν επειδή έχουν την τέλεια δημοκρατία (σσ. Όπως ισχυρίζεται ο Jean Quartemerτότε οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι τα πρότυπα τους είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Έτσι δεν είναι κύριε Quartemer; Αντίθετα, αν η ναζιστική σημαία αντιπροσωπεύει την βάρβαρη συμπεριφορά του έθνους τους, πρόσφατα κιόλας, τότε της αξίζει να καεί! Και αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να της συμβεί. Ένας άλλος ακόμη πιο θερμόαιμος λαός, όπως είναι οι Ρώσοι, θα μπορούσαν να έχουν νευριάσει και να την είχαν ουρήσει! Πολύ περισσότερο που το έμβλημα το οποίο κάηκε, δεν ήταν η σημερινή σημαία της Γερμανίας, αλλά η σβάστικα, ο αγκυλωτός σταυρός με τις φρικτές του μνήμες. Για το ζήτημα αυτό, ακόμη και κάποιοι φωτισμένοι Γερμανοί, που έχουν διαβάσει την ιστορία τους και τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν, θα μπορούσαν να συμφωνήσουν.

Η γερμανική Siemens προσπάθησε να διαφθείρει Έλληνες πολιτικούς

Όσο για τη Μέρκελ, η οποία εμφανίζεται παντελώς αθώα για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει να λησμονούμε με ποιό τρόπο η κύρια βιομηχανία της η Siemens προσπάθησε να διαφθείρει τους Έλληνες πολιτικούς με δωροδοκίες. H ίδια προσωπικά δεν είναι στόχος, αλλά η πολιτική του κόμματός της, οι Χριστιανοδημοκράτες του Αντενάουερ ακόμη και οι Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι αρνούντα να μας αποδώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις, που θα ήταν μια δίκαιη τιμωρία και σήμερα δηλώνουν εν χορώ ότι εμείς είμαστε εκείνοι που τους χρωστάμε και όχι εκείνοι σε μας. Αυτό είναι το πρότυπο της δημοκρατίας το οποίο ο Jean Quartimerσυγκρίνει με τη δική μας; Μια “δημοκρατία” η οποία χρησιμοποίησε εργατικό δυναμικό από τη χώρα μας για να ανορθώσει την οικονομία της και η οποία επέβαλλε την σκληρότερη μείωση μισθών και συντάξεων στο δικό της λαό για να οικοδομήσει μια τεράστια βιομηχανία. Είναι λοιπόν όλο αυτό για το οποίο κατηγορώ τους Γερμανούς ένα “τίποτα” το οποίο έχουν συγκρατήσει ορισμένοι Γάλλοι χρήστες του διαδικτύου από προηγούμενα άρθρα μου;

Να απαγορευθούν δια νόμου οι προσλήψεις οπαδών πριν και μετά από Εκλογές

Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Έλληνες υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες την αυτοκριτική, την οποία έκαναν για τις πολιτικές επιλογές τους, από την εποχή του Θεμιστοκλή, του Νικία και του Αριστοφάνη. Διαβάστε το πρόσφατο άρθρο του Έλληνα οικονομολόγουJohn Sfakianakisστην International Herald Tribune, την ευρωπαϊκή έκδοση των New York Times , 11 Οκτ. 2012. με τίτλο “Greece’s bloated public sector” (“Ο υπερμεγέθης Δημόσιος Τομέας της Ελλάδας”). Σε αυτό μάλλον υποτιμά τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στις 700.000. Στην πραγματικότητα είναι παραπάνω από το διπλάσιο αν συνυπολογίσουμε τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τους Δήμους ακόμη και ιδιωτικές επιχειρήσεις που χρηματοδοτούνται από το κράτος,

Η αύξηση των φόρων οφείλεται στην ανάγκη που έχει δημιουργηθεί, να συντηρηθεί αυτό το τέρας εις βάρος και με εξοδα των υπόλοιπων πολιτών.Επομένως η πρώτη προτεραιότητα για τη θεραπεία αυτής της παθογένειας είναι να απαλλαγούμε από τη νοοτροπία των Κομμάτων που χρησιμοποιούν το Δημόσιο για να εξαγοράζουν ψήφους. Πρέπει να απαγορευθεί δια νόμου να προσλαμβάνονται οι οπαδοί μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση ή πριν από αυτή. Να γίνει εκκαθάριση των κομματικών μηχανισμών από τις σημερινές νοσηρές πρακτικές και να δημιουργηθούν καινούργιοι πιο σύγχρονοι, με νέους ανθρώπους που σκέπτονται διαφορετικά. Η απόλυση των σημερινών δημοσίων υπαλλήλων απλώς θα χειροτερέψει τα πράγματα διότι θα δώσει τη δυνατότητα στους παράγοντες των κομμάτων να προσλάβουν καινούργιους, ενώ εκείνοι που θα υπάρχουν ήδη θα εξελιχθούν σε τεράστιο πρόβλημα για την πολιτεία και τους φορολογουμένους που θα πρέπει να πληρώνουν τις συντάξεις και τα επιδόματα ανεργίας. Ένα δεύτερο μέτρο είναι να καταργηθεί το δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα μονιμότητας στο σύνολό του, οπότε οι πάντες θα βρίσκονται σε εγρήγορση για την άσκηση των καθηκόντων τους, θα υποχρεούνται να υποβάλουν εκθέσεις για την αποδοτικότητα τους σε αμερόλητπες επιτροπές, αν βέβαια μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να το προσπαθήσουμε.

Να απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι ή το σύστημα που τους δημιούργησε;

Φαίνεται λοιπόν πως ο Jean Quatremer δεν έχει διαβάσει Αριστοφάνη για να δει ότι οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που έκαναν αυτοκριτική, ούτε βέβαια και το άρθρο του John Sfakianakis πυυ αναλύει τους λόγους εξ αιτίας των οποίων διογκώθηκε η γραφειοκρατία στην Ελλάδα και προέρχεται από την πρακτική των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας αλλά και το νομικό καθεστώς το οποίο προστατεύει όσους προσλήφθηκαν, από την πιθανότητα να απολυθούν από το επόμενο κόμμα που θα έλθει στην εξουσία. Η πρακτική αυτή έχει επεκταθεί ακόμη και στο πιο μικρό χωριό, καθώς οι κυβερνήσεις ενλλάσσονται. Και το ερώτημα που γεννιέται είναι το εξής: Ποιός πρέπει αν απολυθεί πρώτος στην Ελλάδα; Οι δημόσιοι υπάλληλοι ή το σύστημα που τους δημιούργησε; Με την απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων αντιμετωπίζεται το σύμπτωμα της ασθένειας και όχι η αιτία που το προκάλεσε.

Οι Γερμανοί δεν μπορούν να περιορίσουν την γραφειοκρατία,

εκτός αν ανατρέψουν τις φιλικές τους κυβερνήσεις

στον ευρωπαϊκό Νότο.

Το πρώτο μεγάλο λάθος που διαπράττουν οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες συνοδευόμενοι από τους Σοσιαλδημοκράτες είναι ότι συμπεριφέρονται θαρρείς και το υπάρχον πολιτικό σύστημα να μην φέρει καμμία ευθύνη, διότι στην αντίθετη περίπτωση θα ήταν υποχρεωμένοι να ανατρέψουν τις συμμαχικές τους κυβερνήσεις στον ευρωπαϊκό νότο. Το καθεστώς αυτό έχει διαποτίσει όλες τις εμπλεκόμενες χώρες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, ανάλογα με τον τρόπο που λειτουργεί στην καθεμία. Επομένως από που να ξεκινήσει κανείς; Από το καπιταλιστικό σύστημα της πλουτοκρατικής δημοκρατίας; Κατηγορώντας τις κυβερνήσεις και τις πρακτικές των αντίπαλων κομμάτων, όπως κάνουν οι ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ, μιλώντας για υπεράριθμες κυβερνητικές θέσεις ή για προτάσεις “άχρηστων “ προγραμμάτων, όπως είναι η Υγεία και η Εκπαίδευση; Όπως δείχνουν τα πράγματα οι καπιταλιστικές δημοκρατίες έχουν παντού τα ίδια προβλήματα. Αδυνατούν να απαλλαγούν από τις άκαμμπτες γραφειοκρατικές νοοτροπίες, εκτός αν διακινδυνεύσουν το ενδεχόμενο να δυσαρεστήσουν κάποιους απότους υποστηρικτές τους.

Στο σημείο αυτό βλέπουμε τον πραγματικό λόγο για την απροθυμία εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία να περιορίσουν την γραφειοκρατία, το ενδεχόμενο ότι θα χάσουν ψήφους προς το αντίθετο κόμμα. Σε τι βαθμό μπορούν να “νοικοκυρευτούν” οι υπηρεσίες χωρίς να χαθούν οργανικές υπηρεσίες και τομείς όπως η αστυνομία, η πυροσβεστική, η υγεία, ο στρατός και πολλά άλλα και να δούμε το κράτος να συρρικνώνεται μπροστα στα ίδια μας τα μάτια και να διογκώνεται η εγκληματικότητα; Για τη Νεοφιλελεύθερη Δεξιά όμως, όλα αυτά δεν αποτελούν πρόβλημα. Η ιδιωτική πρωτοβουλία θα αντικαταστήσει κάθε τι δημόσιο, όμως θα έχει το κόστος της. Μόνο εκείνοι που έχουν το χρήμα και την ιδιωτική ασφάλιση θα βγουν ωφελημένοι. Η πραγματική εξουσία θα μείνει στα χέρια ελαχίστων, των ολιγαρχών, οι οποίοι θα κυβερνούν χωρίς να ακούγεται ούτε ψίθυρος από τους διαφωνούντες.

Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισαν η Αθήνα και η Σπάρτη πριν από χιλιάδες χρόνια

Το ίδιο ακριβώς δίλλημα είχαν αντιμετωπίσει η Αθήνα και η Σπάρτη πριν από χιλιάδες χρόνια. Προσωρινά επικράτησαν οι ολιγαρχικοί, για να αντικατασταθούν στη συνέχεια από ακόμη σκληρότερους κατακτητές, τους μοναρχικούς μιας πιο πολεμικής και αρχαικής φυλής, τους Μακεδόνες. Αυτό σήμανε το τέλος της δημοκρατίας για 2.500 χρόνια και μετά από το μικρό διάστημα της Ρωμαϊκής Res publiqua με μια επίφαση δημοκρατικότητας, οι μοναρχίες επέστρεψαν για μια ακόμη φορά και διήρκεσαν 2000 χρόνια.

Η Γερμανία απέχει πολύ από την πραγματική Δημοκρατία

Τώρα λοιπόν ο Jean Quatremer συγχέει την πραγματική δημοκρατία με την Ρωμαϊκή Republica που σήμερα έχει η Γερμανία, που κυβερνάται από μια γερουσία ισχυρών κα πλούσιων πολιτών, και σίγουρα όχι από τους πληβείους. Η Γερμανία προς το παρόν απέχει πολύ από το να είναι πραγματική δημοκρατία και ο κύριος Quatremer έχει μπερδέψει τους όρους. Καμμιά πραγματική δημοκρατία δεν θα υποχρέωνε τους εργαζομένους της να δουλέψουν με την κατώτερη αμοιβή για 50 χρόνια, με στόχο να συγκντρώσει πλούτο και να δημιουργήσει μiα ισχυρή βιομηχανία, ενώ την ίδια στιγμή είχαν οδηγηθεί σε μια ζωή πραγματικής στέρησης. Μόνο ένας λαός με ολιγαρχικά ένστικτα θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο, όπως είναι η υποταγή των μαζών στις (τυραννικές) δρακόντειες απαιτήσεις. Η τελική εμφάνιση, μετά τον Πόλεμο, μιας πλειάδας ικανών τεχνοκρατώνστελεχών επιχειρήσεων, που δημιούργησε μια νέα κατηγορία ηγεμόνων του τύπου Siemens,παραπέμπει σε ολιγαρχία, καμουφλαρισμένη πίσω από δημοκρατικούς θεσμούς.

Για τους ανθρώπους οι οποίοι ακολούθησαν τον Κάιζερ και τον Χίτλερ σε δύο αυτοκαταστροφικούς δολοφονικούς πολέμους, τα σημερινά μέτρα λιτότητας δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως. Είναι ένα πάρτυ με τσάϊ. Βλέπουμε όμως τα πρόσωπα των Γερμανών και τα σχόλια τους όταν έρχονται στην Ελλάδα, πόσο πικρά είναι. Και πόσο ζηλόφθονοι είναι για τη ζωή εδώ, σε ένα καλύτερο κλίμα. Μήπως αυτός δεν είναι και λόγος που προσπαθούν μανιωδώς να αγοράσουν τις περιουσίες των πτωχευμέων Ελλήνων, με χρήματα που εξοικονόμησαν με στερήσεις όλα αυτά τα χρόνια; Κανείς άλλος από τους επισκέπτες της Ελλάδας δεν συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο ο οποίος προκαλεί αγανάκτηση στιν τοπικό πληθυσμό. Αυτά λοιπόν κύριε Quatremer είναι τα αγαθά του μοντέλου δημοκρατίας, ενός λαού που στέρησε από εμάς τις πολεμικές αποζημιώσεις, με ποικίλες δικαιολογίες μέχρι σήμερα; Δεν περιμένω να απαντήσετε, διότι είστε πολύ βαθειά κρυμμένος πίσω από τη δική σας ενοχή, όταν αποσιωπήσατε όλα εκείνα που έχουν περάσει οι Έλληνες. Εννοώ σε σύγκριση με τη Γαλλία ως χώρα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αν τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλετε στο χώρο σας, αναζητείστε τις απαντήσεις σε εκείνο που είναι σάπιο, στη δική σας αντίληψη περί δημοκρατίας, πριν τολμήσετε να ασκήσετε κριτική σε μια άλλη χώρα πολύ μικρότερη και φωτοχότερη από τη δική σας, η οποία αντιστάθηκε στους Ναζί και στους Φασίστες, για να μην αναφερθούμε στα ιμπεριαλιστικά και αποικιακά εγκλήματα που διαπράξατε στο πρόσφατο παρελθόν σας.