Η Γιορτή, το Πανηγύρι και το …Τσίρκο!
Γράφει ο Νίκος Μουλίνος
Ο Μπάμπης έχει ένα φίλο που μένει στον Πειραιά….
– Στο Λιμάνι, τον διορθώνει εκείνος
Τούτο το λιμάνι, είναι ταυτόσημο με το «Θρύλο», που είναι «Θρησκεία» και που ορίζεται από το γνωστό και …αυταπόδεικτο αξίωμα: «Μία είναι η Ομάδα»!
– Βαμμένος κόκκινος μέσα, έξω, δηλώνει ο φίλος του.
Τον είδε, ο Μπάμπης, τις προάλλες και παραλίγο να μην τον γνωρίσει! Ήτανε η ώρα που πήγαινε στο γήπεδο: Κόκκινο κασκόλ, κόκκινη φόρμα, κόκκινος σκούφος, κόκκινα γάντια…. Όλα κόκκινα! Μόνο τα παπούτσια εκτός… Ο άνθρωπος, σκέφτηκε ο Μπάμπης, θυμίζει παντζάρι με κομμένα τα φύλλα ( καθότι πράσινα ). Και μια και θυμήθηκε την Αποκριά, του πέταξε:
– Ρε συ Φώντα μου θυμίζεις θυμωμένο …φύλαρχο !
Ο άλλος, όμως, βιαζόντανε κι απομακρύνθηκε αφήνοντας τη γνωστή κραυγή «ΟΟΟΟΟΟμαδάρα!»
Ο Μπάμπης που δηλώνει κοινωνικός και …υπεράνω Ομάδων έχει και ένα φίλο που μένει στους Αμπελόκηπους.
– Αλεξάνδρας περιοχή, δίπλα ακριβώς! ΠΑΟ και ξερό ψωμί ! τον διορθώνει εκείνος.
Τούτος φοράει, περίπου τα ίδια, αλλά σε πράσινη έκδοση. Ομαδάρα, Γουέμπλεϋ, Ευρώπη, ιστορία, μεγαλομέτοχοι. Απεχθάνεται τα ψάρια και ιδιαίτερα τους γαύρους, κι από λιμάνι τη… Ραφήνα!
Ο Μπάμπης απορεί αλλά σκέφτεται πως το πράσινο ταλαιπωρείται από όλους. Από τα κόμματα και την ανάπτυξη μέχρι τον …Ολυμπιακό.
– Πάλι μπάλα θα δεις ; Δε βαριέσαι ; Τι βλέπεις ; δηλώνει η Ιουλία , μιας κι ο Μπάμπης παντοφλάτος, πυτζαμάτος, και ουισκάτος ( με περιορισμένο αριθμό ξερών καρπών, λόγω της οικονομικής κρίσης) έχει πιάσει θέση , στο σαλόνι, στον καναπέ, για το ντέρμπι των αιωνίων! Η Ιουλία δε ξέρει , ούτε μπορεί να καταλάβει το μεγαλείο που έχει η μπάλα και οι αιώνιοι!
Κόσμος, φωνές, πρόσωπα ξαναμμένα, χαμογελαστά, το γκολ, το οφσάιντ, ο διαιτητής, οι παίκτες, οι στημένες φάσεις, οι παράγοντες, οι μικροπωλητές, οι χαμένες ευκαιρίες, ο άσχετος προπονητής, οι αποκρούσεις, τα τζαμπαρίστικα γκολ, οι αναγκαίες προτροπές- παίξτε μπάλα ρε, πάρτε τα πόδια σας ή (στο πιο κατανοητό ) πουλημένοι, και αμέσως μετά , σε κάποια καλή επίθεση το τραγούδι, οι ιαχές, τα χειροκροτήματα, η μάχη της εξέδρας, σαν σε μεγάλη γιορτή, που κορυφώνεται στην υποδοχή, στον αγωνιστικό χώρο.
– Γιορτή, μεγάλη γιορτή, ειρηνική, ξέσπασμα, με μια λέξη πανηγύρι
σκέφτεται ευχαριστημένος ο Μπάμπης. Ύστερα προβληματίζεται: Είναι και τα πρακτορεία, οι ΠΑΕ, τα στοιχήματα, οι Οργανισμοί, οι διαφημίσεις, οι Κρατικές ενισχύσεις, τα μεγάλα έργα, τα μεγάλα χρέη, οι …διαγραφές τους, τα bonus, τα συμβόλαια. Είναι κι αυτά….
Όμως, αρχίζει να δείχνει η τηλεόραση, ο Μπάμπης …ξεχνιέται ! Ακριβώς μπροστά του, το πάθος, η ένταση, το πείσμα, οι συγκρούσεις , ο κόσμος που ενθουσιάζεται, τα βεγγαλικά, οι κροτίδες κι αυτός ο μόνιμος θόρυβος , να έρχεται σαν από μουσικό κομμάτι ανώνυμου συνθέτη.
Κι ή ώρα προχωράει – αυτή είναι η δουλειά της. Και το παιχνίδι προχωράει – έτσι γίνεται πάντα.
Κι ο διαιτητής βλέπει και σφυρίζει ή δεν σφυρίζει, και δεν βλέπει, πάντως …τρέχει.
Στο παιχνίδι τώρα…
Ο διαιτητής βλέπει(;) κάτι που δεν βλέπουν οι άλλοι και σφυρίζει, ενώ ο κόσμος μουντζώνει, κι έπειτα δεν σφυρίζει γιατί δεν βλέπει(;) αυτό που βλέπουν οι άλλοι κι ο κόσμος πάλι στον ίδιο ρόλο, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές.
Μπαίνουν τα γκολ. Ακυρώνονται τα γκολ. Τσιτώνουν τα νεύρα. Οι αρμόδιοι χειρονομούν. Ο κόσμος γίνεται πλήθος και οι φίλαθλοι γίνονται οπαδοί. Η σύρραξη αρχίζει. Μπάχαλο, τσίρκο, κακοστημένη παράσταση, με ανώνυμους σκηνοθέτες και πολλούς πρωταγωνιστές.
Το ντέρμπι στον αέρα, η εξέδρα πυρπολείται…. Βαρελότα, καπνογόνα, μπουκάλια , ξηλωμένα καθίσματα, ξύλο, σπρωξίματα, μάχες, κραυγές, κλίμα πολεμικό, εικόνες ντροπής… Κι ύστερα αρχίζουν οι δηλώσεις. Και έρχονται οι πρόεδροι, οι παράγοντες, οι υπεύθυνοι, η τηλεόραση, τα έντυπα, που τοποθετούνται με ακατάσχετη αθωότητα και αναρωτιούνται αφελώς. Μιλούν για τα σκληρά μέτρα που …δεν θα παρθούν κι τις τιμωρίες που …δεν θα συνετίσουν! Χρόνια τώρα….
– Αίσχος αγανακτεί κι ο Μπάμπης και απογοητευμένος κλείνει την τηλεόραση
– Ποιος έχασε αγάπη μου; ρωτά η Ιουλία που ακούει στο μεταξύ μερικά, άψογα «γαλλικά» του Μπάμπη σε ελληνική μετάφραση.
Τι να της πει τώρα; Κουνάει το κεφάλι και μονολογεί:
-Όλοι χάσαμε Ιουλία, και ξέρεις κάτι; Δεν είναι η πρώτη φορά και μάλλον ούτε και η τελευταία!
Επιμέλεια κειμένου, εικονογράφηση: Ελπίδα Πασαμιχάλη
