Περικοπές και …εφεδρείες Χριστουγέννων
Γράφει ο Νίκος Μουλίνος
«Τι θα κάνουμε Μπάμπη; Έρχονται οι γιορτές!» ακούει ο Μπάμπης την Ιουλία να του μιλάει απ’ την κουζίνα και συμπληρώνει: «Τι έρχονται, δηλαδή, που ήρθαν! Χρειαζόμαστε ένα σωρό πράγματα όπως πάντα….»
Πως του ήρθε, τώρα, του Μπάμπη και αποφάσισε να το διασκεδάσει.
«Αδιαφορώ», έκανε επιτηδευμένα.
«Δεν είναι δυνατόν!» φώναξε η Ιουλία …ανεπιτήδευτα.
Ο Μπάμπης σηκώθηκε από το καναπέ, πήγε μέχρι τη μπαλκονόπορτα, έκανε πως κοίταξε στο δρόμο και με ύφος ανάλογο των προθέσεων του στράφηκε προς την Ιουλία.
«Εφέτος ειδικά , καλή μου, θα πρέπει να τις περικόψουμε! Για τις γιορτές, λέω! Πως κόψαμε τόσα και τόσα ; Ε ; Γιατί να μην τις περικόψουμε δηλαδή; Μπορείς να μου πεις; Κι αν, λέω έτσι; Αν δεν μπορούμε να τις περικόψουμε να τις βάλουμε σε… εφεδρεία! Τι λες;»
Η Ιουλία τον κοίταξε απορημένη: « Μπάμπη πας καλά; Τι είναι οι γιορτές; Τα δώρα; Τα μπόνους; Ή μήπως πλεονάζον προσωπικό; Οι γιορτές Μπάμπη είναι κάτι άλλο. Οι γιορτές είναι να έρθει ο ένας κοντά στον άλλον, να χαρείς, να γελάσεις, να θυμηθείς και να σε θυμηθούνε, να δώσεις δώρα και να πάρεις δώρα! Γιορτές είναι το χαμόγελο των παιδιών, οι φωνές τους, τα κάλαντα, το στόλισμα του σπιτιού, οι ευχές , το γιορτινό τραπέζι, τα γλυκά, τα φωτάκια που αναβοσβήνουν το βράδυ φλερτάροντας με τους απέναντι ή τους περαστικούς, οι φωτισμένοι δρόμοι, οι πλατείες στολισμένες κι αυτές, κι οι άνθρωποι, κυρίως αυτοί να πηγαινοέρχονται με ψώνια, χαρούμενοι, το κέφι κι η χαρά που κυκλοφορούν ελεύθερα και»…..
«Και χωρίς, βέβαια, ΦΠΑ!» τη διακόπτει ο Μπάμπης.
Η Ιουλία, όμως, τον αγνοεί και συνεχίζει να εκθέτει τις ιδιότητες των γιορτών για να συμπεράνει και να καταλήξει στο …ψητό.
«Έχουμε να κάνουμε δώρα, και γι αυτό σου λέω ότι ήρθαν οι γιορτές, κατάλαβες;»
Ο Μπάμπης όμως, μιας κι έχει αποφασίσει να το… τραβήξει, λίγο παραπάνω, επιμένει: «Φέτος Ιουλία πρέπει να περικόψουμε τις γιορτές, διότι, καλή μου, οι γιορτές είναι …έξοδα, πολλά έξοδα, και θέλουνε τα δικά τους. Βλέπεις Ιουλία οι γιορτές είναι σαν τις γυναίκες, για να τις απολαύσεις χρειάζεται να ξοδέψεις , κι εμείς, όπως και πολλοί άλλοι σαν κι εμάς, δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια μετά από αυτά που έχουνε γίνει. Κι έπειτα Ιουλία εγώ κάλεσα τις γιορτές; όχι βέβαια, από μόνες τους ήρθαν., απρόσκλητες. χώρια που νομίζω ότι δουλεύουν για τις …Αγορές, και δε μου αρέσει καθόλου!»
Η Ιουλία τον κοιτάζει κι απορεί: « Είναι δυνατόν να λες τέτοιες βλακείες;» τον ρωτάει αφήνοντας τον να καταλάβει ότι θα συνεχίσει σε άλλο στυλ, κι ο Μπάμπης που αντιλαμβάνεται ότι το πράμα μπορεί να …χαλάσει, επανέρχεται με κατανόηση και συναινετική διάθεση.
«Να σου πω Ιουλία, αφού το βάζεις έτσι , κι αφού οι γιορτές ήρθαν, ας…μείνουνε, δεν πρόκειται να τις διώξω, στο ορκίζομαι, αλλά δεν βλέπω να μπορούμε να τις καλέσουμε και στο σπίτι, έτσι; Και μη νομίζεις δηλαδή ότι, επειδή ήρθαν οι γιορτές, …γιορτάζουμε κιόλας!»
Η Ιουλία , όμως, κάνει πως δεν καταλαβαίνει και ξεδιπλώνει ένα χαρτί με τα χρειαζούμενα
«Μόνον τα απαραίτητα», του λέει αποφασιστικά.
«Κι έχουμε τόσους απαραίτητους;» κάνει πως διαμαρτύρεται ο Μπάμπης.
Κι απότομα – ο νους τρέχει ! Σκέφτεται πως όλα τα «απαραίτητα» μπήκαν σε καινούρια ιεραρχία, με μετρημένες τις επιλογές. Περίεργες σκοπιμότητες τουφέκισαν, όχι την πολύ πιθανή αμεριμνησία μας, αλλά την γαλήνη της σιγουριάς στο αύριο. Μας περιμένει μια νέα πραγματικότητα, άβολη, ασαφή και αδιέξοδη, μ ‘ ένα νέο σκληρό κόσμο, με ταραγμένες τις ισορροπίες, με ανύπαρκτη την προσδοκία, με κορύφωση στο χείριστο. Ένας πελώριος τοίχος ορθώνεται μπροστά μας, με ξέμακρη την αλληλεγγύη και διάσπαρτο το φόβο. Μια πραγματικότητα που πονάει και φθείρει όνειρα και ψυχές. Γιατί το «αύριο» το διέγραψαν κι όρισαν κανόνες που καταπίνουν χαμόγελα, αξίες, τα ανθρώπινα κι άφησαν, πίσω τους, το τίποτα και το μηδέν εξαφανίζοντας το «αυτονόητο» που εξακολουθεί να ζητείται…»
«Ξέρω Μπάμπη μου, ξέρω, με οικονομία, όλα με οικονομία, ότι μπορώ, Μπάμπη μου κι όπως μπορώ, αλλά…» και σταματάει γιατί δυσκολεύεται να συνεχίσει, ενώ τα μάτια της έχουν αρχίσει να θολώνουν…..
Κι εκείνος πάει κοντά της και την πιάνει από τον ώμο.
«Α ρε Ιουλία, α ρε Ιουλία, ένα έχω να σου πω. Κράτα ψηλά τα «ασφάλιστρα … κινδύνου της καθημερινότητας μας, γιατί αλλιώς χανόμαστε!» και παίρνοντας την στην αγκαλιά του της έδωσε ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο με …γιορτινές διαθέσεις!
Επιμέλεια κειμένου, εικονογράφηση: Ελπίδα Πασαμιχάλη
info@bookbar.gr
