Το Δου-Νου-Του και το …test DNA!
Γράφει ο Νίκος Μουλίνος
Η Κυριακή του Μπάμπη, ετούτη ειδικά, σκερτσόζα και χαλαρή. Και, βέβαια, σε δική του, πρωτότυπη… εκτέλεση – μέρος πρώτο
Το πρωινό ξύπνημα, γαρνιρισμένο από τη μοδάτη… επιμήκυνση.
Με αυξημένη φροντίδα του εαυτού του και στο πνεύμα που ακολουθούν όλοι οι οικονομικοί δείκτες της χώρας τον τελευταίο καιρό.
Τιμώντας την αξία του πρωινού, σε gourmet έκδοση, όπως οι απαιτήσεις της τρόικας.
Με ενδύματα (υ)ψηλού βάρους, στο στίγμα των επιτοκίων δανεισμού και διάθεση, ισότιμη, οπαδού σε ντέρμπι των αιωνίων.
Κι όλα σε τελετουργική διαδικασία, «δανεισμένη» από τις ανοικτές συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου.
Kι ύστερα, η βόλτα -για να σπρώξει τη μέρα- και μέρος …δεύτερο!
Έτσι βρέθηκε στη Γλυφάδα, για τον απαραίτητο (; ) όπως λέει, καφέ του, με τις εφημερίδες υπό μάλης, αριθμός τεμαχίων τρεις, στη παραλία, στο περιφραγμένο…ύπαιθρο, κοντά στο κύμα που δεν του φάνηκε, σήμερα, να κάνει πλιτς – πλάτς! Και μόνος του, περίπου σε κατάσταση επιτήρησης, σε καθεστώς Δου-Νου-Του
Κοιτάζει ο Μπάμπης, βλέπει θάλασσα, βλέπει περαστικούς, κεντράρει στους διπλανούς και καταλήγει στα πολλά πλοιάρια που μένουν αραγμένα , αλλά …αμίλητα!
– Μιλούν ρε Μπάμπη τα καράβια ; αυτοερωτάται
Χαμογελάει ως… Μέρκελ, ξεφυλλίζει τις εφημερίδες, παρατηρεί τα CD
και τα διαφημιστικά φυλλάδια, παραγγέλλει καπουτσίνο και στρέφεται, αμίλητος , στη θάλασσα.
– Δε μου απάντησες ! επανέρχεται με ύφος αντιπολιτευόμενου βουλευτή.
Ο Μπάμπης αφήνει ανάσα διαρκείας, ρίχνει βλέμμα φευγαλέο δεξιά, αριστερά και πίσω, σιγουρεύεται πως οι γύρω αδιαφορούν κι αποφαίνεται ως νεοεκλεγείς πολιτικός αρχηγός.
– Και βέβαια μιλούν ! Ότι βλέπεις γύρω σου μιλάει! Οι πέτρες, τα σπίτια, η θάλασσα, τα αγάλματα, τα δέντρα, τα μνημεία!… Όλα είναι Ιστορία…
– Και τι λένε ; επιμένει ο …άλλος
Πίνει μια γουλιά καφέ, αναδεύει τη γλώσσα του ,μέσα, έξω, ρίχνει ένα βλέμμα στο χώμα και με το αριστερό παπούτσι του , που το γυρίζει στο πλάι, τραβάει διαχωριστικές γραμμές, όπως οι τάσεις στα κόμματα και με τη δέουσα προσοχή…αραδιάζει, στα μουλωχτά τις σκέψεις του, μη τυχόν κι ακουστεί από τους διπλανούς. « Λοιπόν , λέει, στο …ακροατήριο του συνωμοτικά, λένε ότι η Ιστορία είναι ένα πράμα, μεγάλο πράμα, διαρκείας. Και κάθε λαός έχει τη δική του Ιστορία. Κι εμείς τη δική μας!»
– Γιατί, θα μπορούσαμε να είχαμε …ξένη ; αντι- ρωτά , με την αφέλεια δανεισμένη από ζωντανή συνέντευξη ξανθιάς.
Χαμογελάει ,με τρόπο , για την υποβαθμισμένη, αλλά Κερατέα …ερώτηση και πηγαίνει στην επόμενη δόση γνώσης , επηρεασμένος από την τρόικα.
« Να σου πω για τους αρχαίους ; Για το Βυζάντιο ; Να σου εξηγήσω , κι εγώ, για το 1821 ; Θέλεις να σου πω για το ΟΧΙ ; Για άλλους πολέμους ; Αυτό κι άλλα πολλά είναι Ιστορία, χρόνια, χιλιάδες χρόνια, εκεί, συνεχίζουμε όρθιοι, ως απόγονοι…»
– Τελικά κρατάμε από τους Αρχαίους ; πηλίκο αφέλειας και απορίας.
– Να κάνεις test DNA για να το μάθεις! του λέει και κρυφογελάει συγκρατημένα.
Κι αμέσως , με τη σιγουριά του νέο- πτυχιούχου, προσθέτει, κι όπως του είπανε δηλαδή, ότι η Ιστορία, θέλει ανάλυση, θέλει αυτογνωσία, θέλει πολλά γιατί η συνέχεια μας είναι παιδί πολιτικού προσδιορισμού κι όχι ιατρικών διαπιστώσεων.
-Κάποιοι θέλουνε να τα αλλάξουνε ! επιμένει ο «συνομιλητής» του
-Δύσκολο θα πει με… δυσκολία ο Μπάμπης.
Η Ιστορία, έχει και κάτι από μύθο, το χρειάζεται η ίδια για να αντέχει και να καθοδηγεί, είναι απαραίτητη η Ιστορία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι ας κάνανε μερικοί υποχρεωτικά ελεύθερη την επιλογή της.
Κι ο Μπάμπης «κλείνει» τη συζήτηση, εκεί κι ενώ απομακρύνεται ο νους του τρέχει στην 25η του Μάρτη και στην Ευρώπη. Φοβάται, λέει, μήπως κάτι πάει στραβά, κι εγώ φοβάμαι το…όριο !
Επιμέλεια κειμένου, εικονογράφηση: Ελπίδα Πασαμιχάλη
