….αγανάκτησε και ο ….έρωτας! 
Γράφει ο Νίκος Μουλίνος
Ο Μπάμπης …. «τάχασε!» Χρειάστηκαν μερικά δεύτερα για να συνέλθει…
“Τι είναι αυτό το πράμα ; “αναρωτήθηκε έκπληκτος
Αυτό το «πράμα» ήταν κόσμος, πολύς κόσμος, πάρα πολύ κόσμος!…
“Άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις !” έλεγε το βράδυ στην Ιουλία
Πρώτη φορά, ύστερα από χρόνια, είχε να δει τόσο λαό – χαρούμενο, αποφασισμένο, δυνατό, ανεξάρτητο κι ελεύθερο.
“Προνομιακή κατάσταση, με τ ‘όνειρο να σουλατσάρει με άνεση!”, σκέφτηκε.
Κοίταξε, από τη πλατφόρμα του Μετρό – στάση Σύνταγμα – προς τα πάνω , στην έξοδο – όλα γεμάτα, σκάλες απλές, σκάλες κυλιόμενες, φορτωμένες ή μάλλον υπερφορτωμένες, σαν ρόγες από αυγουστιάτικο σταφύλι
“Τι είναι αυτό το πράμα ;” ξανάκανε κουνώντας τα χέρια του – στην ανάταση αφού αλλιώς ήταν αδύνατον – σ’ ένα διπλανό του. Ο άλλος του χαμογέλασε , κούνησε το κεφάλι του από χαρά και προσπάθησε να βολέψει τη «διαμαρτυρία του» – ένα ξύλινο κοντάρι που πάνω του είχε καρφώσει ένα μεγάλο χαρτόνι που έγραφε « Αγανακτήσαμε!»
Απογευματάκι Κυριακής, του καλοκαιριού, που πρωτόμπαινε με πολλά …μποφόρ στη ζωή μας.
Η αλήθεια είναι, πως ο Μπάμπης δεν πολύ- κατάλαβε πότε ανέβηκε τις σκάλες και βρέθηκε στη κορυφή. Εκεί, άνοιξε το στόμα του από αμηχανία και έκπληξη. «Όχι πως δεν κατάφερε κάτι η κυβέρνηση! Που είσαι Φώντα να δεις και να καταλάβεις! » σχολίασε κι ένα χαμόγελο ειρωνείας αλλά και ικανοποίησης γέμισε το πρόσωπο του.
Μπήκε στο πλήθος και λίγο – λίγο άρχισε να μπαίνει στο νόημα. Ολόγυρα πρόσωπα ήρεμα, σχεδόν μελαγχολικά, ήσυχοι άνθρωποι να κουβαλάνε ένα τεράστιο γιατί και την αγωνία σε έντονα χρώματα, μα στο βάθος, από τις κουβέντες και τις κινήσεις τους, να εκπέμπουν ελπίδα.
« Α ρε Φώντα ! Α, ρε Φώντα! Έπρεπε να σε είχα εδώ , να δεις και να πάθεις. Όχι τίποτα άλλο αλλά για να καταλάβεις. Κι ύστερα να μου πεις! Εδώ δες , τούτος ο νεαρός να πούμε θα είναι σίγουρα χωρίς δουλειά, κι η κυρία η ξανθιά, με το παντελόνι και τη κόκκινη μπλούζα, σαν να φοβάται. Γιατί ρε Φώντα ο φόβος κι η αγωνία τους έφερε στην πλατεία. Όχι για το μακρινό αύριο , για το σήμερα Φώντα, για το τώρα κι εσύ μου λες τα δικά σου ; Να μου το θυμηθείς δικέ μου, τούτη η ιστορία δεν είναι σαν τις άλλες, θα έχει σίγουρα μέλλον! Κι ‘ όσοι την προσδιορίζουν υποτιμητικά ή την περιγράφουν ως αδιέξοδη ή ακόμα πως είναι κάτι από χύμα κάνουν μεγάλο λάθος Φώντα και να μου το θυμηθείς!»
Ξανακοίταξε το πλήθος και σιγοψιθύρισε «Άραγε, πόσοι να είναι ; » και για να διευκολυνθεί απάντησε από μόνος του «Πρέπει να είναι πάρα πολλοί !» και μπήκε μέσα στο πλήθος.
Νέοι, νεότεροι, μεγάλοι , μεγαλύτεροι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, παιδάκια, κοπέλες – όλοι μαζί , όλοι σαν ένας, με τον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο μοτίβο. Νέος τρόπος, άλλος λόγος, καινούρια συλλογικότητα, ένα θέλω διαφορετικό , μια αυθεντική αγωνία, μια συγκλονιστική, πρωτόγνωρη, αποφασιστικότητα . Μιλούν, πειράζουν, γελούν, φωνάζουν, σε πηγαδάκια, σε μικρές ή μεγαλύτερες παρέες, άγνωστοι που …γνωρίζονται, που σχολιάζουν και συμφωνούν, που χειρονομούν, χωρίς… “καπέλα”, χωρίς γνωστά… “χρώματα”, μόνον αυτά της καθημερινότητας, ελεύθεροι στον αέρα που… μυρίζει θυμό και αγανάκτηση.
« Να το ξέρεις Φώντα, όλοι αυτοί, που δεν …βλέπεις, υπερβαίνουν τον πόνο τους και προσπαθούν να δρομολογήσουν, με απαιτήσεις μάλιστα , στην ελπίδα, το δικαίωμα σε μια νέα σχέση ζωής!» Ο Μπάμπης περνάει στη κορυφή της Ερμού, ανασαίνει, κομμάτι, κι ανάβει τσιγάρο. Οι σκέψεις σαν το πλήθος – πολλές και ποικίλες. Εδώ, είναι αλήθεια , νοιώθει πιο άνετα.
Και ξαφνικά, κάποιος τον χτυπάει στον ώμο. Γυρίζει – «Φώντα, ρε Φώντα! Εσύ; Κι έλεγα που να είσαι να δεις !» Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, χτυπάει ό ένας την πλάτη του άλλου, σφίγγουν τα χέρια, κοιτάζονται και χαμογελούν συγκινημένοι – πλην δακρύων ! – αντιγράφοντας την εκπομπή «πακέτο» της τηλεόρασης….
Ο Φώντας αναλαμβάνει να εξηγήσει
“Από τους πρώτους! Είχα και τους λόγους μου!” χαμογελάει με νόημα
“Κι έρχεσαι κάθε μέρα ;” τον ρωτάει
” Έρχομαι!”
“Κατά των μέτρων και των Μνημονίων λοιπόν, ε ;” επανέρχεται ο Μπάμπης
“Περίπου”, καταθέτει χαμηλόφωνα, διστακτικά και σχεδόν ενοχοποιημένα, ο Φώντας.
Ο Μπάμπης , είναι σχεδόν έτοιμος να γυρέψει εξηγήσεις, όταν ο Φώντας με μια απαλή κίνηση του κεφαλιού του προς τα δεξιά, ανασηκώνοντας το ένα φρύδι «δείχνει» στο Μπάμπη τη γενεσιουργό αιτία της παρουσίας του στα δρώμενα.
” Η Πίτσα!” του κάνει, προσθέτοντας ισχυρό κομμάτι αναγκαίου χαμόγελου, ενώ με τα μάτια του ζητάει απεγνωσμένα την «κατανόηση» του
Είναι δε η Πίτσα, κυρία, περιορισμένου μήκους, εύρους απεριορίστου, που κρατάει στο χέρι την «αγανάκτηση της», – μια κατσαρόλα κι ένα κουτάλι που το βαράει αραιά και που, πού δεν αντέχει άλλο – και που φοράει μπλούζα κόκκινη, με βαθειά ανοίγματα προς διευκόλυνση των ανδρικών βλεμμάτων, τσάντα χιαστί, δηλώνει πως «χαίρεται» για την γνωριμία, ότι της αρέσει ο Φώντας γιατί καταλαβαίνει και κλείνει με δήλωση, την επαγγελματική της ιδιότητα, «άνεργος καλλιτέχνης!»
Ο Μπάμπης παίρνει παράμερα το φίλο του
” Κι εκείνα ρε Φώντα που έλεγες;” απορεί
“Τα ποια ;” προσποιείται ανεπιτυχώς
Του θυμίζει , λοιπόν, το τελευταίο – πριν δυο εβδομάδες, στη Γλυφάδα, που τρώγανε όλοι μαζί σουβλάκια με σαλάτα του σεφ και μπύρες γιατί ζεσταινόντανε και συζητούσανε για τα μέτρα και τα μνημόνια και από λίγο – λίγο , κοντέψανε να «φαγωθούνε» μεταξύ τους, όταν ο Φώντας κατάθεσε το μεγάλο επιχείρημα «τι θες ρε Μπάμπη ; να πτωχεύσουμε ; ή να μην πάρεις τον άλλο μήνα το μιστό σου;» κι αμέσως μετά κατέβασε το γιομάτο ποτήρι μπύρας τσουγγρίζοντας το, μάλιστα με τη γυναίκα σου τη Λίτσα που τον καμάρωνε γιατί , λέει, έχεις «σταθερές ιδέες και άποψη»
Ο Φώντας ακούει , στέλνει, αραιά και που, χαμόγελα στη Πίτσα, κι αφήνει, στο τέλος, ένα μακρόσυρτο «α» κι ύστερα σκύβει στο αυτί του φίλου του, που κάτι του λέει και παίρνοντας την Πίτσα από το χέρι απομακρύνεται μέσα στο πλήθος, ενώ ο Μπάμπης σκέφτεται πως , σε τούτη την ιστορία, ακόμα και ο έρωτας, είναι με το μέρος τους και τους βοηθάει, με τον τρόπο του και όσο μπορεί τους… αγανακτισμένους των απανταχού πλατειών!
Επιμέλεια κειμένου, εικονογράφηση: Ελπίδα Πασαμιχάλη
