Ο Κέβιν έγινε ταινία

February 5, 2011

1137

Η συγκλονιστική ιστορία του ανήλικου δολοφόνου μεταφέρεται στον κινηματογράφο

Σχολιάζει ο Νίκος Σιδέρης, ψυχίατρος, συγγραφέας

«Αν το παιδί δεν είναι μέσα στις επιθυμίες της μητέρας του πριν γεννηθεί,

τότε πάμε γυρεύοντας για μπελάδες»

Νίκος Σιδέρης ψυχίατρος, συγγραφέας

Το μυθιστόρημα «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» της Λαϊονέλ Σράιβερ, ένα βιβλίο που συγκλόνισε εκατομμύρια αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο και προκάλεσε θύελλα συζητήσεων, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία της Lynne Ramsay.

Στην ταινία, που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις Κάννες, (11-22/5/2011) και στην Ελλάδα θα προβληθεί μετά τον Σεπτέμβριο, πρωταγωνιστεί η Tilda Swinton, στο ρόλο της Ίβα, της μητέρας του Κέβιν, το ρόλο του πατέρα του υποδύεται ο John C. Relly, ενώ το ρόλο του Κέβιν, θα υποδυθεί ο Ezra Miller.

Της Ελπίδας Πασαμιχάλη

Μια σύγχρονη τραγωδία

Το μυθιστόρημα «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) αναφέρεται σαφώς σε μια πολύ ακραία και τραγική περίπτωση, από εκείνες που σοκάρουν και κανείς δεν θα ήθελε να του συμβούν… Κεντρική μορφή στο βιβλίο είναι η Ίβα, η μητέρα ενός ανήλικου δολοφόνου. Ενός αγοριού, που λίγο πριν κλείσει τα δεκάξι δολοφόνησε εν ψυχρώ επτά συμμαθητές του, τον υπάλληλο της σχολικής καντίνας και μια αγαπητή καθηγήτρια…. Αυτός ήταν ο Κέβιν.

Μέσα από αυτή την συγκλονιστική ιστορία που αφηγείται καρέ-καρέ, η συγγραφέας κατορθώνει κάτι πολύ σημαντικό: Να δώσει στους αναγνώστες τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν ότι τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό, το υγιές και το νοσηρό, την λογική από την παράνοια είναι τελικά πάρα πολύ ρευστά. Η «περίπτωση Κέβιν», που θα μπορούσε να ευτελισθεί παρουσιαζόμενη σε διάφορα τηλεοπτικά ριάλιτι, στο βιβλίο της Λαϊονέλ Σράϊβερ αποκτά τις πραγματικές διαστάσεις μιας σύγχρονης τραγωδίας. Μέσα από αυτή την ακραία συμπεριφορά, ανασύρονται αλήθειες που εν τέλει μας αφορούν όλους, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινωνίες, ενώ αναδεικνύονται και επανέρχονται διαχρονικά ερωτήματα.

Πώς νοιώθει η μητέρα ενός ανήλικου δολοφόνου; Ποιος όπλισε το χέρι ενός δεκαεξάχρονου μαθητή; Ποιος έχει την ευθύνη; Υπάρχουν ευθύνες στην οικογένεια, στην κοινωνία ή στην ίδια τη προσωπικότητα του ατόμου; Δολοφόνος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Και τι γίνεται με εκείνους που επιζούν;

Μια ιστορία που «στάζει αίμα»…

Ένα βιβλίο που «στάζει αίμα», τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Η συγγραφέας συνδέει την τραγωδία με την καθημερινότητα, ανασηκώνει το περιτύλιγμα και κοιτάζει κάτω από την επιφάνεια, στα συναισθήματα, στις σκέψεις, στους φόβους, στις ανασφάλειες και στα κίνητρα των ανθρώπων. Οδηγεί την υπόθεση στα οριακά ερωτήματα που τίθενται όταν τα γεγονότα ξεπεράσουν την ανθρώπινη λογική και οι άνθρωποι μετατρέπονται σε δικαστές και κατήγορους ακόμη και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Όταν η τραγωδία ανοίγει το δρόμο για να ξεχυθεί το ποτάμι των ενοχών.

Την ίδια στιγμή παρουσιάζεται μία έξοχη χαρτογράφηση της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας. Οι πέραν του καλού και του κακού νόμοι στο χρηματιστήριο της ελεύθερης αγοράς. Ένα βιβλίο συγκλονιστικό, αφοπλιστικό, οδυνηρό και ειλικρινές, γραμμένο σε ασθματικούς ρυθμούς Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το Βραβείο Orange 2005 . Ας ευχηθούμε ότι η ταινία θα κατορθώσει να εστιάσει στην ουσία και δεν θα στηριχθεί στον εντυπωσιασμό και στην επιφάνεια ενός «σκανδάλου»…..

Νίκος Σιδέρης, ψυχίατρος, συγγραφέας : «Ο Κέβιν υπήρξε μια ακραία περίπτωση ψυχικής ορφάνιας»

«Για την Αμερική έχει ειπωθεί ότι είναι

«κλιματιζόμενη κόλαση» πολιτισμικά.

Φοβάμαι ότι ο κλιματισμός έχει αρχίσει και χαλάει….»

«Στην Ελλάδα δεν έχουμε τα φαινόμενα κατά συρροή δολοφονιών στα σχολεία. Η ιστορία του Κεβιν έχει ένα πολύ προσωπικό στοιχείο, όπως παρουσιάζεται στη μυθιστορηματική εκδοχή της. Έχει ένα κομμάτι πολιτισμικό που εκφράζει ότι μπορείς να είσαι κάποιος μέσα από το κακό που κάνεις. Αυτό το πολιτισμικό στοιχείο στην αμερικανική κοινωνία ενισχύθηκε από τη διαθεσιμότητα των φονικών εργαλείων.

Υπάρχει βέβαια την επίδραση των media . Σύμφωνα με την οποία αν είσαι παιδί δολοφόνος είσαι κάποιος. Αν δεν είσαι παιδί και είσαι δολοφόνος δεν είσαι τίποτα. Για την Αμερική ειπώθηκε, τη δεκαετία του ’40, ότι είναι «κλιματιζόμενη κόλαση» πολιτισμικά. Φοβάμαι ότι ο κλιματισμός έχει αρχίσει και χαλάει…. Εκεί μας πάει η υπόθεση αυτού του μυθιστορήματος.

Το παιδί αυτό, ο Κέβιν, ζει σε ένα καθεστώς απόλυτης ψυχικής ορφάνιας, πριν ακόμη γεννηθεί. Με την έννοια ότι δεν έχει θέση στην επιθυμία της επιθυμία της μητέρας του. Δεν το θέλει η μητέρα του αυτό το παιδί. Το μόνο που θέλει είναι ένα εργαλείο για τη δική της απόλαυση, για να συμπληρώσει νοήματα που της λείπουν.

Το παιδί αυτό λοιπόν δεν έχει κανένα κομμάτι του κόσμου που να είναι δικό του και να στεγάζεται από τη μητρική επιθυμία και την αγάπη της μητέρας, με αποτέλεσμα μία ακραία μορφή ψυχικής ορφάνιας που δια της βίας θέλει να πλάσει αυτό το παιδί, να δημιουργήσει μια θέση στον κόσμο για τον εαυτό του σκοτώνοντας άλλα παιδιά. Αν το παιδί δεν είναι μέσα στην επιθυμία της μητέρας του πριν γεννηθεί, τότε πάμε γυρεύοντας μπελάδες. Όταν μάλιστα είναι τόσο ακραία η άρνηση, τότε είναι θέμα χρόνου ο συναισθηματικός πόλεμος να εξελιχθεί σε πόλεμο με πραγματικά πυρά.»

info@bookbar.gr

INFO