ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ
Ευχάριστη έκπληξη και ενδιαφέρουσα αναγνωστική πρόταση, για να μην πω …πρόκληση (!) το μυθιστόρημα «Λάθος συρμός» του Χρήστου Αντωνιάδη. Μια σύγχρονη ιστορία, φαινομενικά απλή που κατορθώνει ωστόσο να αιχμαλωτίσει και να εκφράσει φιλοσοφικές, ψυχολογικές, κοινωνιολογικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες και παραμέτρους που σπανίως συναντά κανείς στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
Με κεντρικό ήρωα έναν 43χρονο αρθρογράφο και επίδοξο συγγραφέα , ο Χρήστος Αντωνιάδης παρουσιάζει μια μοντέρνα ιστορία αλλά και μια «ευρωπαϊκή» εκδοχή του σύγχρονου μορφωμένου Έλληνα. Η παιδεία του οποίου δεν καταδιώκεται από τα εθνικά στερεότυπα και συμπλέγματα, αλλά έχει διεθνείς αναφορές και προσλαμβάνουσες. Από τη μουσική και τη ζωγραφική, μέχρι τη λογοτεχνία και την ψυχανάλυση.
Ένας κόσμος ιδιαίτερα σύνθετος και περίπλοκος προβάλλει στις σελίδες του βιβλίου και χαρακτηρίζει το ψυχισμό των ηρώων, ενώ η περιγραφή της ελληνικής κοινωνίας και της ζωής στην πόλη παραπέμπει στη ζωή σε μια δυτική μεγαλούπολη.
Ο λόγος ποιητικός, οξυδερκής, εύστοχος και ευαίσθητος με λεπτό υπόγειο χιούμορ σέβεται και γοητεύει τον αναγνώστη. Αφήγηση ρυθμική μελωδική και ..ατίθαση σαν ροκ μπαλάντα. Ένα βιβλίο που έχει λόγο και λόγο ύπαρξης. Ένα μυθιστόρημα που συναρπάζει αλλά και προβληματίζει, χωρίς να καταφεύγει στον εντυπωσιασμό.
Ο συγγραφέας κατορθώνει να αποφύγει τον εύκολο δρόμο υπεραπλούστευσης των ηρώων, στον οποίο έχουν καταφύγει αρκετοί ομότεχνοί του τα τελευταία χρόνια, με ήρωες που θυμίζουν …ζορμπάδες υποτιμημένους σε καρικατούρα μαζικής παραγωγής! Αποφεύγει επίσης τον εύκολο δρόμο του ευτελισμού και της απαξίωσης της ελληνικής κοινωνίας που αποτελεί το φόντο στην αφήγηση. Επιτέλους ένα μυθιστόρημα από το οποίο απουσιάζει το αφόρητο, φωνακλάδικο αλλά και απλοϊκό «ελληνικό ταμπεραμέντο», που επαναλαμβάνεται τόσο συχνά και δυστυχώς, όχι μόνο στις διαφημίσεις της γνωστής αεροπορικής εταιρίας, αλλά και στη λογοτεχνία!…. Επιτέλους ένα μυθιστόρημα στο οποίο δεν πρωταγωνιστούν καμουφλαρισμένοι «ελληναράδες» , αλλά σκεπτόμενοι και ανήσυχοι σύγχρονοι άνθρωποι!….
ΕΛΠΙΔΑ ΠΑΣΑΜΙΧΑΛΗ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Κι όμως κάτι πρέπει να πω, δε γίνεται να μην πω. Σαν τι όμως; Δοκίμασε κάτι κουλτουριάρικο όπως : κοίτα εκείνο τον πίνακα στον απέναντι τοίχο. Είναι η «Κραυγή» του Edvard Munch . Σχεδόν όλοι οι κριτικοί υποστηρίζουν ότι οι κυματιστές γραμμές απ’ το πίσω τοπίο περικυκλώνουν το γυμνό κρανίο που κραυγάζει, συμπιεσμένο από την απελπισία και τον πόνο της εξωτερικής πίεσης. Αντίθετα, εγώ πάντα πίστευα ότι είναι οι γραμμές του κρανίου, για να μην πω οι ήχοι της κραυγής, που απλώνονται στο τοπίο μεταδίδοντας την οπτική της προσωπικής απελπισία. Όχι μεγάλε, κόψε κάτι. Να τη γνωρίσουμε είπαμε, όχι να τη φρικάρουμε.[….]» (σελ 27)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ 2011
ΣΕΛ. 310, ΤΙΜΗ € 19,17
